سپیده کرمی - کارشناسی آموزش مشاوره و راهنمایی، دانشگاه فرهنگیان
یگانه رحمانی - کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فرهنگیان
نرگس علی زاده - کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فرهنگیان
زهرا حسین خانی - کارشناسی الهیات-فقه و مبانی حقوق، دانشگاه پیام نور

در این پژوهش کیفی، تاثیر رویکرد های تدریس تعاملی بر کیفیت آموزش مورد بررسی قرار گرفته است. با تمرکز بر دو روش مشارکتی و بحث گروهی، این پژوهش به مقایسه محاسن و محدودیت های هر دو روش پرداخته و از منابع کتابخانه ای برای جمع آوری داده ها استفاده کرده است. داده های پژوهش نشان می دهد که روش تدریس مشارکتی که بر تعامل دوسویه بین معلم و دانش آموز و همچنین بین خود دانش آموزان تاکید دارد، فرصت هایی برای یادگیری عمیق تر و توسعه مهارت های اجتماعی فراهم می کند. این روش، انگیزه و مشارکت دانش آموزان را افزایش داده و به آن ها اجازه می دهد تا در فرایند یادگیری نقش فعال تری داشته باشند. همچنین روش تدریس بحث گروهی، از طرف دیگر، دانش آموزان را تشویق می کند تا در مورد موضوعات مختلف به تبادل نظر بپردازند، که این امر می تواند به تقویت مهارت های تفکر انتقادی و حل مسئله کمک کند. این روش همچنین می تواند به دانش آموزان کمک کند تا دیدگاه های متفاوت را درک کرده و احترام به نظرات دیگران را یاد بگیرند. با این حال، هر دو روش محدودیت هایی دارند. روش مشارکتی ممکن است در کلاس های بزرگ یا با دانش آموزانی که کمتر مشارکت می کنند، دشوار باشد. روش بحث گروهی نیز ممکن است به دلیل تفاوت های فردی در مهارت های ارتباطی دانش آموزان به چالش کشیده شود. در نهایت، این پژوهش نشان می دهد که استفاده از ترکیبی از هر دو روش می تواند به ارتقاء کیفیت آموزش کمک کند، به شرطی که به نیازها و ویژگی های خاص دانش آموزان و محیط کلاس توجه شود. این ترکیب می تواند به ایجاد یک محیط یادگیری دینامیک و تعاملی منجر شود که در آن دانش آموزان می توانند به طور فعال در فرایند یادگیری مشارکت کنند و مهارت های ضروری برای موفقیت را توسعه دهند.

آموزش و پرورش، روش تدریس مشارکتی، روش تدریس بحث گروهی، محاسن و محدودیت ها