استراتژی نوآوری

نوآوری موفق، بستگی به یکپارچه سازی و توسعه دانش و اطلاعات جدید در فرایند تحقیق و توسعه دارد. از این رو، سازمانها و یا شرکتها ، برای دستیابی به نوآوری موفق، باید فعالیتهای مختلف نوآوری را با هم ترکیب نمایند. به عبارت دیگر ضمن اشتغال به تحقیق و توسعه داخلی ، نوعا باید جهت کسب اطلاعات جدید دربازار تکنولوژی ، بطور موثر با بخشهای تحقیق و توسعه دیگر سازمانهای همگن مشارکت داشته باشند. در این نوشتار، با استناد به نتایج بدست امده از تحقیقات صورت گرفته در این زمینه، اثر بخشی تکمیلی و همپوشانی بین فعالیتهای مختلف نوآوری مورد بررسی قرار می گیرد. بر پایه اطلاعات موجود، سازمانهای تحقیقاتی متکی به استراتژیهای نوآوری مفرد (تحقیقات محض داخلی، و یا منابع صرف خارجی)، اصولا از توانایی و قابلیت کمتری در نوآوری و ارائه محصولات پیشرفته تر در مقایسه با آنهاییکه فعالیتهای داخلی و منابع خارجی را با هم ترکیب می کنند، برخوردارند . این نتیجه با اصل تکمیلی و همپوشانی بین فعالیتهای تحقیق و توسعه خودی و منابع فناوری خارجی هم کاملاً سازگاری دارد. به بیان دیگر، فعالیتهای مختلف تحقیق و توسعه در این شرایط، بطور مثبت وهمسو با هم تشدید شده و عامل مخرک مشترکی را بوجود می آورند. مهمترین نتیجه حاصل از تحقیق اینکه، توانایی برای درک و حمایت استراتژیک از مالکیت معنوی و یک تحقیق و توسعه پایه که به معنای قابلیت درجذب، و پیوند زدن دانش و فن عمل نماید، موثرترین رویکرد و مهمترین عامل تحریک برای فعالیتهای مختلف نوآوری به حساب می آیند.

Keywords:

استراتژی نوآوری , توانائی جذب , فناوریهای دست یافتنی , تحقیق و توسععه داخلی , منابع خارجی , همبستگی , همپوشانی (مکمل هم بودن) , تحلیل پسگرایی (رگراسیون ) , استراتژی دستیابی , شبکه های تحقیق و توسعه