سحر صلاحی - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز، ای ران
حامد مضطرزاده - دکتری تخصصی، استادی ار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز، ای ران
خسرو موحد - دانشیار معماری، گروه معماری و پا یداری شهری، دانشگاه واشنگت دی سیUDCواشنگتن ، امریکا
هادی کشمیری - دکتری تخصصی، دانشیار گروه شهرسازی و معماری، دانشگاه آزا د اسلامی واحد شیراز، ا یران

دهه های ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۷ را می توان معماری خاص خودش نامید. این پژوهش درصدد آنست که معماری خانه های این دوره را بررسی و اطلاعات بیشتری را ارائه گرداند. روش این پژوهش کیفی مبتنی بر روش تحلیل محتوا، می باشد. به منظور رسیدن به این مهم علاوه بر تحلیل کیفی عوامل تاثیر گذار از جهات متفاوت در این دوره از جمله تاثیرات سیاسی و بناهای عمومی و... پرداخته می شود. به این ترتیب که ابتدا با استفاده از مطالعه کتابخانه ای با مراجعه به اسناد و منابع دست اول موجود در نوشتارهای مربوط به دوره های تاریخ معماری ایران، بررسی و سپس به بررسی معماری خاص این دوره پرداخته می شود و سپس از اطلاعات توسط روش تحلیلی توصیفی استفاده و نتیجه پژوهش توسط محقق بیان می -گردد. نتیجه پژوهش بیان کننده اینست که معماری این دوره تحت تاثیر کامل معماری مدرن قرار گرفته است و معماران به فرنگ رفته تمام امور را در دست خود گرفتند و چهره شهر را دگرگون کردند. این مهم تنها با یک ایراد اساسی روبرو است و آن اینکه معماری سنتی گذشته همچنان کارایی لازم را داشت و مشکلات گوناگون معماری را حل می کرد اما سرعت تکنولوژی و سرعت قبول آن از نظر دولت ایران باعث گردید که این روند مدرنیزه شدن زودتر از حد معمول وارد ایران شود و همین امر باعث گردید که مشکلاتی را بوجود آورد. وگرنه بالاخره این اتفاق جهانی بود و تا چند دهه پس از آن خواه ناخواه وارد این سرزمین می گردید. مهم ترین مبحث در این دوره ایجاد بناهایی ماندگار توسط معمارانی به نام و مطرح جهانی می باشد که اگرچه تحت تاثیر معماری غرب قرار گرفتند، اما در اواخر دوره با ترکیب آن با معماری سنتی ایران، بناهایی بدیع را بوجود آوردند که در معماری دهه های پس از آن دیده نمی شود.

معماری خانه ها، دوره پهلوی دوم، نمای خانه ها