سمیه علیزاده فلاح - کارشناسی ارشد علوم تربیتی، گرایش برنامه ریزی درسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن
فائزه مجدی - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نوشهر
مریم آیت الهی لورا - کارشناس رشته روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن
فاطمه رجبی - کارشناس رشته مشاوره و راهنمایی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن

رابطه صنعت و دانشگاه اشاره به سازوکارهایی نظام مند دارد که ارتباط میان عرصه علمی و آکادمیک را با عرصهعملی و صنایع را تسهیل و تقویت می نماید. دانشگاه ها باید استعدادهای جامعه را با رویکردی کاربردی، آموزش وپرورش داده و در اختیار صنایع قرار دهند. به دیگر سخن شیوه آموزش دانشگاهی باید متناسب با نیازهای بازار کارباشد. دنیای امروز، دنیای آموزش و پژوهش و ارتباط آنها با صنعت و جامعه است. پیوند دانشگاه و صنعت، یکی ازشناخته شده ترین راه های رسیدن به توسعه اقتصادی و اجتماعی بوده به گونه ای که توسعه جوامع سخت به چندوچونپیوند میان این دو نهاد وابسته شده است. به سخن دیگر، دستیابی به توسعه ملی، توجه بوه همبستگی بخش صنعتو دانشگاه ها را ایجاب میکند. ضرورت همبستگی میان صنعت و دانشگاه، برآمده از نیازهای دوسویه و لزومسرعت بخشی به فرایند توسعه است. از سال ۱۹۹۵ تاکنون، تحصیلات فنی رشد چشمگیری داشته که بر کیفیت فارغالتحصیلان مهندسی نیز تاثیر گذار بوده است. بسیاری از مطالعات برروی بهبود کیفیت آموزش فنی تاکید دارند.صنعت به صورت فعالانه ای در بهبود کیفیت عرضه کنندگان مواد خام مشارکت می کند، اما علیرغم تامین سرمایهانسانی در صنعت، این کیفیت از نظر دانشگاهی نادیده گرفته شده است. شاید به این دلیل است که صنعت رویکردهایآکادمیک را به عنوان یک گزینه پذیرفته است. در نتیجه، بین صنعت و دانشگاه اختلاف چشمگیری وجود دارد که همین نیز یکی از دلایل اصلی برای کیفیت پایین آموزش فنی این کشور می باشد. در این مقاله پژوهشی، یک رویکردجدید برای تحلیل تاثیر تعامل صنعت برروی کیفیت آموزش فنی ارائه شده است که برای این تحلیل از مدل سازیدینامیکی سیستم نیز استفاده می شود. در اینجا یک مدل مبتنی بر رایانه اتخاذ می شود که از آن برای توضیح در موردتاثیر تعاملات صنعت-آکادمیک (IA) در ارتقای کیفیت آموزش فنی از طریق توانمندی فارغ التحصیلان استفاده شد. هم چنین در این مقاله تلاش شده است تا اثبات شود که مشارکت فعالانه صنعت در دانشگاه ها، پیشنهاد مناسبیبوده که برای هر دو طرف (دانشگاه و صنعت) دارای مزیت هایی است.

کیفیت آموزش، پویایی سیستم، تعامل صنعت و دانشگاه، فنی و مهندسی