حسین پندار - گروه تاریخ . دانشکده علوم اجتماعی - دانشگاه پیام نور - ایران- تهران

سقوط سلسله صفویه به دست افغان ها در ۱۱۳۷. ق / ۱۷۲۵. م نتیجه سلسله­­­­ای از بحران­های به هم تنیده ای بود که باعث فروپاشی نظام سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران و همین طور از بین رفتن امنیت و ظهور مدعیان جدید قدرت شد. ازجمله این مدعیان نوخاسته، نادرقلی (نادرشاه بعدی) بود که به طرز شگفت­آوری توانست ضمن از میدان به در کردن دیگر مدعیان، قدرت را از آن خود سازد. نادر با نزدیکی به طهماسب دوم صفوی به تقابل شناخته شده ترین دشمنان خود رفت که عبارت بودند از: اشرف افغان که اصفهان را در اختیار داشت و همین طور امپراتوری عثمانی که توانسته بود قسمت های قابل توجهی از ایران را به تصرف درآورد. سوال اصلی این است که عامل تعیین کننده در توفیق نادر برای کسب قدرت در مدت زمان کوتاه پیوستنش به طهماسب دوم صفوی، اخراج افاغنه از ایران و در نهایت تصاحب منصب شاهی چه بوده است؟ روش تحقیق مقاله، توصیفی تحلیلی و با بهره مندی از کتاب های معتبر تاریخی آن دوره است. یافته­های تحقیق در راهبرد نظامی نادر، حاکی از تلاش­های بی شائبه­اش در ایجاد و تجهیز سپاهی آماده بر محور وجود و قائم به حضور نادر بود تا راه را برای تحقق استراتژی سیاسی­اش در کسب قدرت هموار نماید. علاوه بر این نادر کوشید با فرماندهی بی نظیر و بهره از تاکتیک­های متنوع نظامی- انتظامی همچون عنصر غافلگیری، محاصره کردن و به دام انداختن دشمنانش به خصوص افغان ها، آنان را نابود کند.

استراتژی سیاسی - انتظامی, تاکتیک های جنگی, نادرشاه افشار, طهماسب دوم صفوی, اشرف افغان