حسن رجبی فرد - دانشجوی دکتری تاریخ ایران دوره اسلامی دانشگاه شهید بهشتی، تهران
ریحانه شاپوری - دانش آموخته کارشناسی ارشد انقلاب اسلامی دانشگاه خوارزمی

هدف این نوشتار، بررسی بحران کردستان در سالهای آغازین انقلاب با تاکید بر مواضع دولت موقت و گروه های سیاسی فعال در این منطقه است. این مقاله با روش (توصیفی – تحلیلی) به بررسی این موضوع میپردازد. مسئله اصلی در این تحقیق، چرایی پدیدآمدن و استمرار بحران کردستان پس از انقلاب ۵۷ است. برای دستیابی به این اهداف، پژوهش حاضر درصدد است تا به این پرسش پاسخ دهد که دلایل ناکامی سیاست های دولت موقت در حل بحران کردستان چه بوده است؟ یافتههای این مقاله نشان میدهد که وجود عقب ماندگی های تاریخی و سیاست های تبعیضآمیز رژیم پهلوی، عامل اصلی پدید آمدن حرکتهای خود مختاری و جداییطلبانه در کردستان بود. تلاش دولت موقت و برخی گروههای سیاسی فعال در منطقه برای حل مسئله به صورت مسالمت آمیز به دلیل وجود نیروهای افراطی در کردستان به نتیجه نرسید و همین مسئله عامل اصلی تداوم و عمیق تر شدن بحران کردستان در سال­های آغازین انقلاب بود. همچنین به بررسی سیاستهای دولت موقت و گروه های سازمان انقلابی زحمتکشان، حزب دموکرات کردستان، مکتب قرآن و سایر گروه های فعال در منطقه خواهیم پرداخت.

دولت موقت, کردستان, سازمان انقلابی زحمتکشان, حزب دموکرات کردستان, مکتب قرآن