رسول پارسانژاد - کارشناسی ارشد مدیریت بحران

وقتی از بحران صحبت می کنیم بلافاصله حوادث و پدیده های غیرمترقبه مثل سیل، زلزله، بیماری های مهلک فراگیر، جنگ، قحطی و گرانی و پدیده های خاص اجتماعی مثل اعتصاب ها، تظاهرات، شورش ها و امثال آن در نظرمان مجسم می شود و ناچار مدیریت بحران را نیز مدیریت بر فرآیند رسیدگی به این حوادث تلقی می کنیم. برخلاف این تصور و تصور عامه از بحران، این حوادث، بحران نیستند، بلکه بحران، شرایطی است که این پدیده ها به دنبال وقوع خود ایجاد می کند. ولی، این شرایط چه ماهیتی دارند که ما از آنها به بحران تعبیر می کنیم؟ یک بررسی اجمالی نشان می دهد در شرایط عادی و معمولی با سازوکار مدیریتی و بینش و دانش عمومی در هر جامعه ای و حتی در هر خانواده ای و برای هر فردی نوعی انطباق بین نیازها و منابع برخوردار است. اگر شرایط به گونه ای تغییر کند که این تعادل نسبی و نه اید ه آل را به هم بزند، بحران به وجود می آید.مدیریت بحران که یک فرایند بسیار پیچیده، طولانی و فنی قلمداد می شود، قبل از هر چیز مستلزم نگرش و تفکری دقیق جامع و صحیح به اصل، منشا و نحوه پیشگیری و مهار بحرانها می باشد. در حال حاضر دو نوع رویکرد در مدیریت بحران اعمال می شود که یکی رفلکسی و یا واکنشی است، و دیگری حکیمانه و عقلانی که عمدتا مبتنی بر اطلاعات و تجزیه و تحلیل اطلاعات می باشد. متاسفانه در رابطه با مدیریت و مهار بحرانها در کشور ما رویکرد انفعالی و رفلکسی بیشتر مورد توجه قرار می گیرد تا رویکرد هوشمندانه و ابتکاری.

مدیریت بحران، فناوری اطلاعات و ارتباطات، پیشگیری، رویکرد هوشمندانه، جامعه