محمد پودینه - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زابل،
اکبر کیانی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زابل،

دستیابی به توسعه پایدار تنها در قبال ارتباط متقابل میان چهار رکن اساسی توسعه یعنی توسعه اقتصادی، احتماعی فرهنگی و زیست محیطی جامعه عمل خواهد پوشاند. توسعه پایدار گردشگری، فرآیندی است که با کیفیت زندگی میزبانان، تامینتقاضای بازدیدگنندگان و به همان نسبت با حفاظت منابع محیطی و انسانی در ارتباط است در همین راستا، در کشور ما در یک دهه اخیر توجه به مناطق و جاذبه های گردشگری در سطح استان ها با هدف توسعه منطقه ای مورد توجه قرار گرفتهاست. این مقاله با هدف ارزیابی نقش اماکن تاریخی فرهنگی و مذهبی در گردشگری و تاثیر آن در توسعه پایدار ناحیه ای با - استفاده از مدل TOPISI در استان آذربایجان غربی طراحی شده است روش تحقیق توصیفی تحلیلی است و برای جمعآوری دادهها از اطلاعات میدانی استفاده شده است. نتایج به دست آمده از مدل TOPSIS ، سلسله مراتب و اولویتبندی شهرهایاستان آذربایجان غربی به این صورت A1>A2>A3 نشان میدهد. بنابراین A1 ، )شهرستان ارومیه( در رتبه 1 A2 ، )شهرستان ماکو( در رتبه 2 A3 )شهرستان خوی( در رتبه 3 قرار میگیرد. گسترش گردشگری اماکن تاریخی ضمن ایجاد اشتغال و درآمد برای گروه هایی مختلف جامعه می تواند باعث گسترش امکانات و زیربناها، گسترش سرمایه گذاری ها، توسعه و بهبود حمل و نقل، احیاء و حفاظت از جاذبه های تاریخی، احداث تسهیلات اقامتی برای گردشگران و در نهایت باعث توسعه وپیشرفت منطقه می شود

گردشگری، اماکن تاریخی و مذهبی، توسعه پایدار ناحیه ای، استان آذربایجان غربی، TOPSIS