محمدمهدی گودرزی سروش - دکتری معماری، استادیار و عضو هیات علمی دانشکده هنر و معماری، دانشگاه
عاطفه محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان،
ریزان زارعی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین.

پارک جنگلی آبیدر یکی از ارتفاعات تشکیل دهنده ساختار شهر شهر سنندج است که به عنوان یک فضای کوهستانی و گردشگری در شهر ایفای نقش می نماید. از سویی دیگر، ویژگی ها و پتانسیل های خاص کالبدی و طبیعی این پارک سبب می گردد که درصورت برنامه ریزی و طراحی مناسب بتواند در جذب گردشگران نیز موثر بوده و در نهایت به یکی از نمادهای اصلی هویتی شهر بدل گردد. این پارک تفریحی امروزه با وجود پتانسیل هایی که در زمینه جذب گردشگر در یک منطقه کوهستانی دارد، مورد بیتوجهی مسئولان قرار گرفته است و امکانات مناسبی برای استفاده گردشگران در آن پیش بینی نشده است.این پژوهش سعی بر آن دارد تا با مطالعات اسنادی و میدانی به شناخت مشکلات موجود در راستای توسعه این پارک جنگلی به عنوان یک کوهستان پایدار بپردازد نتایج به دست آمده از این تحقیق بیانگر آن است که پارک جنگلی آبیدر به عنوان یک فضایتفریحی و گردشگری نقش مهمی در برآوردن نیازهای گردشگران در سنندج دارد که البته نیازمند تمهیداتی جهت افزایش کیفیتو جذب بیشتر استفاده کنندگان می باشد. و با ارائه راهکارهایی در راستای گردشگری پایدار و توسعه پایدار کوهستان، می توان نیازهای گردشگری فراغتی مردم و گردشگران را در این طبیعت کوهستانی برطرف ساخت.

گردشگری، پارک جنگلی آبیدر، کوهستان پایدار، شهر سنندج، اوقات فراغت، فعالیت های تفریحی