مهران انیکازی - کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی
مسلم میرزایی - کارشناسی ارشد شیمی آلی
زینب نوراله - کارشناسی آموزش ابتدایی

به شرایطی که فرد در راستای برقراری ارتباط و ایجاد روابط معنا دار با مشکل مواجه می گردد، اختلال دلبستگی اطلاق می شود. یک روانشناس به نام جان بولبی نظریه دلبستگی را در خصوص ایجاد پیوند های صمیمی و عاطفی با دیگران مطرح کرده است.دلبستگی از زمان تولد در وجود کودک شکل می گیرد. کودک در ابتدا خود و مادر و دنیا را واحد می بیند و با گذر زمان کم کم متوجه جدا بودن خود از مادر و دنیا می شود. در بازه زمانی شش تا هشت ماهگی کودک دچار اضطراب جدایی و نیازمند همدلی و حضور دائمی مراقب اصلی خود یعنی مادر و در درجه بعدی پدر می شود. در همین زمان رفتار والدین می تواند نوع دلبستگی کودک را تعیین کند. وجود فیزیکیو جسمی افرادی که دلبسته آنها هستیم مانند والدین، فرزندان، همسر و دوستان راحتی و امنیت را به ما می دهد و تصور در دسترس نبودن آنها آشفتگی به همراه میآورد. مجاورت با کسی که شیفتە او هستیم موجب تسکین سیستم عصبی می شود و این همجواری پادزهری در مقابل اضطراب و آسیب پذیری است و موجب مهیا شدن فرد جهت مبارزه با عوامل استرس زا، تردید و ناایمنی می شود. روانشناسان و روانکاوان بزرگی همچون فروید، لاکان، ملانی کلاین، سالیوان، اریکسون و بالبی از اهمیت رابطه مادر و کودک سخن به میان آوردند. ۴ سبک دلبستگی عبارتاند از:۱ .دلبستگی ایمن۲ .دلبستگی ناایمن اجتنابی۳ .دلبستگی ناایمن دوسوگرا۴ .دلبستگی آشفته

دلبستگی،تاثیر،کودکان،نظریه،روانشناسی