حسن پهلوانزاده - استا دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه تربیت مدرس تهران
زهرا انور - دانشگاه تربیت مدرس

حذف ترکیبات آلی فرار مانند اتانول،یکی از چالش برانگیزترین و اساسی ترین دغدغه های امروزه بر طبق سیاست های جدید زیست محیطی می باشد.با توجه به مضرات این ترکیبات و تاثیرات مهمی که بر محیط زیست و حیات موجودات دارند،تصفیه مناسب آنها و جلوگیری از ورود این ترکیبات به محیط،امری مهم تلقی می شود.در این تحقیق،جداسازی اتانول به عنوان یک ترکیب آلی فرار با استفاده از غشای خالصPDMS و غشای نانوکامپوزیتPDMS/TiO۲ با درصد های متفاوت نانوذره طی فرایند تراوش تبخیری مورد بررسی و پارامترهای عملیاتی نظیر تاثیر دما،تاثیر غلظت اتانول و همچنین تاثیر افزایش درصد نانوذره بر عملکرد تراوش تبخیری مورد مطالعه قرار گرفت.از آنالیزSEM(میکروسکوپ الکترونی روبشی)جهت بررسی مورفولوژی غشاها،آنالیزCA(زاویه تماس) جهت سنجش میزان آبگریزی غشاها،آنالیزTGA جهت بررسی مقاومت دمایی غشاها و همچنین از آنالیزFTIR جهت مشاهده ی گروه های پیوندی موجود در غشاها استفاده شد.طبق نتایج به دست آمده،افزایش دما سبب افزایش جنبش و تحرک مولکولی و به دنبال آن افزایش شار کل را به دنبال دارد.با افزایش میزان شار عبوری آب،فاکتور جداسازی به مقدار قابل توجهی کاهش می یابد.به طوری که با افزایش دما از ۳۰ به ۶۰درجه سانتی گراد،فلاکس با افزایش دو برابری و ضریب جداسازی از ۲/۱۱ به میزان ۲/۴ کاهش می یابد.با افزودن نانوذره به غشا،در ابتدا افزایش میزان گزینش پذیری غشا و سپس کاهش آن مشهده شد.این امر می تواند به دلیل کلوخه شدن نانوذره در غلظت های بالای آن باشد.به طور کلی غشای نانوکامپوزیت حاوی درصد ۱/۰% نانوذره با داشتن گزینش پذیری۲/۱۱ و شار۱۲۳۰ بهترین گزینش گری را از خود نشان داده است.

تراوش تبخیری, نانوذرات تیتانیم دی اکسید, اتانول, جداسازی, غشا