نادره گلشن ابراهیمی - دانشگاه تربیت مدرس

امروزه به لطف توسعه زیست فناوری های دارویی، پروتئین ها و پپتید ها به موادی قوی و خاص تبدیل شده اند که به عنوان عوامل جایگزین، مهار کننده و یا تنظیم کننده سامانه ایمنی برای معالجه بیماری های مختلف به کار می روند. با این حال، پروتئین ها دارای محدودیت های ذاتی مانند ایمنی زایی، پایداری کم در بدن و نیمه عمر کوتاه در کاربرد های درمانی هستند. در این بین، تهیه ترکیبات جفت شده پلیمر-پروتئین، رویکردی شناخته شده برای بهبود خواص درمانی پروتئین  ها، پپتید ها یا کوچک مولکول ها است که به طور گسترده  ای استفاده می  شود. در ترکیبات جفت شده پلیمر-پروتئین (Polymer-Protein Conjugations)، پلیمر ها با پروتئین ها یا دارو ها، برای دستیابی به سامانه های زیست تخریب پذیر و حساس به محرک ها، جفت شده و باعث افزایش زمان گردش خون و غلظت دارو در محل مورد نظر می شوند. با توجه روز افزون به معالج های پروتئینی، ترکیبات جفت شده پلیمر-پروتئین نقش مهمی را در غلبه بر نقاط ضعف این معالج ها (بی ثباتی و پاک سازی سریع در داخل بدن) و بهبود عملکرد آن ها ایفا می کنند. در این مقاله، مروری بر انتخاب پروتئین، انتخاب پلیمر، روش مزدوجسازی پلیمر-پروتئین و همچنین ارزیابی مزدوج حاصل شده، صورت می گیرد.

پروتئین تقویت شده، مزدوج پلیمر-پروتئین، دارورسانی هدفمند