مهرنوش توکلی - گرگان
علی قاسمیان - گرگان

امروزه، صنایع پلیمری به منظور کاهش اثرات زیست محیطی، اقدام به تولید موادی جدید با منشاء طبیعی کرده-اند. در این راستا، دو نوع زیست پلیمر توسعه یافته است. اولین گروه زیست پلیمر ها، براساس ساختار های ماکرومولکولی موجود در طبیعت همچون سلولز، لیگنین، نشاسته، آلژینات و ... بوده که اغلب آن ها مشتقات حاصل از صنایع پایدار سلولزی می باشند. این ساختار های سرشار از اکسیژن، اگر چه، پایداری حرارتی کمی دارند، گرمای نسبتا کمی درطول احتراق آزاد کرده و اغلب توانایی تشکیل لایه ی زغالی را دارند. سایر زیست پلیمر ها بر پایه ی مولکول های سنتزی حاصل از منابع طبیعی می باشند. نه تنها پلیمر ها بلکه تمام مواد افزودنی مورد استفاده نیز باید برای اصلاح ویژگی ها و به منظور تحقق توسعه ی پایدار، دارای منشاء زیستی باشند. تحقیقات بی شماری به توسعه ی پلیمر های زیست کندسوز کننده ی حاصل از منابع اولیه ی مختلف، اختصاص یافته است. این پلیمر های زیست کندسوز-کننده را می توان به تنهایی و یا به عنوان جزئی از یک سیستم پیچیده تر استفاده کرد. این امر به ویژه برای مولکول-های سرشار از فسفر نظیر DNA یا فیتیک اسید و مولکول های دارای لایه ی زغالی مانند لیگنین صدق می کند. تمامی تحقیقات بررسی شده در این مقاله، نشان دهنده ی هدف اصلی در دستیابی و توسعه ی ۱۰۰% مواد زیستی مناسب در کاربرد هایی است که به سطح زیادی از کندسوز کنندگی نیاز دارند. زیست مولکول های مختلف حاصل از صنایع سلولزی نیز مورد توجه ویژه در کندسوز کنندگی می باشند.

پلیمر&#۱۷۲;های زیست&#۱۷۲;کندسوز&#۱۷۲;کننده، زیست&#۱۷۲;توده، لایه&#۱۷۲;ی زغالی، لیگنین، صنایع سلولزی