عماد احمدی آرا - استادیار گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تخصصی فناوری های نوین آمل، آمل، ایران
علی نیک پی - استادیار گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تخصصی فناوری های نوین آمل، آمل، ایران

Ligula intestinalis (Linnaeus, ۱۷۵۸) یکی از شایع ترین انگل های ماهیان آب شیرین است. این مطالعه با هدف بررسی آلودگی احتمالی ماهیان سیم (Abramis brama) صید شده از رود سیاه درویشان به سستود L. intestinalis و ویژگی های ریخت شناسی و مولکولی آنها انجام شد. تعداد ۷۵ قطعه ماهی         سیم پس از کالبدگشایی، تمام بخش های محوطه شکمی آنها از نظر وجود آلودگی به پلروسرکوئیدهای  L. intestinalis به طور کامل مورد بررسی قرار گرفت. سپس مشخصات مورفومتریک انگل های جدا شده مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد تایید تشخیص قطعی جنس و گونه نمونه های انگلی توسط کلیدهای شناسایی انجام شد. برای بررسی مولکولی، تعدادی از نمونه ها در دمای ۲۰- درجه سانتی گراد نگهداری شدند. سپس بررسی های مولکولی از ۱۰ پلروسرکوئید به دست آمده از ۱۰ ماهی با بررسی ژن ITS۲ انجام شد. از ۷۵ قطعه ماهی تهیه شده ۱۸ قطعه (۲۴ درصد) آلوده به پلروسرکوئید L. intestinalis بودند. در این بررسی کمترین، میانگین و بیشترین اندازه پلروسرکوئیدهای جدا شده به ترتیب ۸، ۲۶ و ۷۴ سانتی متر بود. تعیین توالی ژن ITS۲ جدایه های L. intestinalis با نمونه های بانک جهانی ژن نشان داد که این جدایه ها در میزبان های مختلف و بر اساس مقایسه لکوس ژنی ITS۲ دارای تفاوت های ژنتیکی هستند و حضور گونه های وابسته به میزبان در جنس Ligula محتمل است.

Ligula intestinalis, ITS۲, سیاه درویشان, گیلان, PCR