در دهه های اخیر، لاستیک سبز به دلیل خواص برتر به مرور جایگزین لاستیک های مرسوم شده است. مهم ترین دلیل برای تغییر رویکرد صنعت لاستیک، ذخیره انرژی، کاهش مصرف سوخت و صدا، کاهش رهایش CO۲و افزایش طول عمر لاستیک است. در میان لاستیک های سنتزی، لاستیک استایرن-بوتادین بیشترین مصرف را به خود اختصاص داده است. تاکنون اصلاحات فراوانی بر روی الاستومر SBR به منظور بهبود خواص و سنتز لاستیک سبز انجام گرفته است. از مهم ترین آن ها می توان به جایگزینی روش محلولی به جای امولسیونی اشاره کرد. سنتز لاستیک استایرن-بوتادین به روش محلولیتوسط پلیمری شدنزنده، عمدتا در حلال های هیدروکربنی و با استفاده از آغازگرهای آلی-فلزی انجام می شود. در این سامانه ها علاوه بر امکان کنترل ساختار پلیمر، وزن مولکولی و توزیع آن، می توان لاستیک هایی با خواص ویژه همراه با گروه های عاملی مشخص، سنتز کرد.هدف از این مقاله، مروری بر لاستیک استایرن-بوتادین با تمرکز بر روش محلولی آن (لاستیک سبز) است.

لاستیک سبز، لاستیک استایرن-بوتادین، روش محلولی، پلیمری شدنزنده