گردشگری راهکاری برای تعدیل ناهنجاریهای حاشیه نشینی شهرها و کاهش فقر

پیچیدگی روابط بین منطقه ای و بخشهای اقتصادی وشکل گیری وابستگیهایی بین نظامهای شهری و منطقه ای و نظامهای اقتصادی ،اجتماعی و ... تحقق توسعه پایدار شهری را با چالشهایی مواجه ساخته است . تحقق توسعه پایدار شهری مستلزم دگرگونی نظامهایسنتی مدیریت منابع وایجاد تعامل سازنده در بین جوامع شهری و منطقه ای و فراملی است . امروزه این اصل پذیرفته ای است که با وجود نابرابری منطقه ای )فضایی( نمی توان به توسعه پایدار شهری امیدوار بود . وجود انواع نابرابریها در هرجامعه از جمله؛ نابرابری بین شهر و روستا ، نابرابری بین شهرهای بزرگ وکوچک ، نابرابری جغرافیایی درون شهرهای بزرگ ، نابرابری بین مناطق محروم ومناطقبرخوردار موجب م یشود تا از فضا استفاه بهینه به عمل نیاید و موجبات تراکم جغرافیایی فقر و تشدید محرومیت برخی از مناطق فراهمشود . سرعت رشد شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه بیشتر از کشورهای توسعه یافته است . در ایران نیز شهرنشینی با روندی سریع و شتابان همراه بوده و این رشد شتابان، مسائل و معضلات بسیاری برای شهرهای ایران به دنبال داشته است . در این میان، حاشیه نشینیبه عنوان آیینه تمام نمای مسائل شهری، جایگاه و اهمیت خاصی در تحقیقات اجتماعی دارد . حاشیه نشینی به عنوان چالشی فراروی توسعه پایدار شهری است و در این ارتباط علل، مکانیسم و پیامدهای حاشیه نشینی در کمکبه حل مشکلات موثر است.حاشیه نشینان معمولا از شهر ومحله زندگی خود رضایت بالایی ندارند و از احساس تعلق شهروندی پایینیبرخوردار هستند . بهبود زیرساختهای فیزیکی شهر یا محله ازمهمترین اولویت آنان برای بهبود وضعیتشان محسوب می گردد که گردشگری می تواند به عنوان ابزاری برای توجه بیشتر به این مناطق و عامل درآمدزایی برای این مناطق محسوب شود

Keywords:

توسعه پایدار , حاشیه نشینی , شهرنشینی , گردشگری , نابرابری منطقه ای , فقر