بررسی جایگاه شاهنامه فردوسی و نقالی در ارتقای گردشگری ادبی ایران

گردشگری ادبی شاخهای از گردشگری فرهنگی به شمار میرود. این نوع گردشگری با بهرهگیری از زمینههایی که به نوعی به شاعران وادبیات مربوط میشوند، سعی بر جذب گردشگران علاقهمند به ادب و ادبیات دارد. از جمله این شاعران، استاد سخن حکیم ابوالقاسم فردوسی است که با تنظیم شاهنامه نقش بسزایی در زنده نگه داشتن زبان پارسی از سالیان دراز داشته است. شاهنامهخوانی و قصهخوانیاز مهمترین انواع نقالیهای پهلوانی وحماسی هستند. در شاهنامهخوانی، نقال داستانهای منظوم شاهنامه فردوسی را با صدای رسا و حالات مختلف چهره و دست برای تماشاگران نقل میکند. این نوع نقالیها تداعیگر داستانها و اشعار شاهنامه برای علاقهمندان است.هدف از این پژوهش معرفی بخشهای پهلوانی و حماسی شاهنامه و زمینههای اجرای آن در قالب نقالی و نمایشی، همچنین بررسی میزاناهمیت شاهنامه فردوسی در سطح ایران و جهان در توسعه گردشگری داخلی و خارجی است. لازم به ذکر است که به منظور گردآوری اطلاعات از روشهای اسنادی و کتابخانهای و روش میدانی استفاده از پرسشنامه با نمونهگیری تصادفی در دو جامعه گردشگران ایرانی وخارجی بهره گرفته شده است و در نهایت آمارو ا طلاعات مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مشخص گردید با توجه به اهمیت و علاقه بهشاهنامه فردوسی در سطح ملی و حتی فراملی، زمینه های ارتقای گردشگری ادبی از این منظر بسیار قابل توجه است و برای جبران کمبودها نیز راهکارهایی ارائه گردید.

Keywords:

گردشگری ادبی , فردوسی , نقالی و شاهنامه خوانی , ایران