زینب نکوجو - مدرس گروه معماری، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، اصفهان، ایران

خانه ی ایرانی ، به عنوان یک پدیدهی اجتماعی شناخته می شود که در گذشته ، با تنوع اجزای فضایی ، علاوه بر تامین نیازهای ساکنین اصلی خود، شرایط مطلوبی را جهت مهمانپذیری فراهم می کرداست . در معماری بومی خانه های ایرانی ساختاری وجود داشت که از نظر فضایی و اجتماعی ، پاسخگوی نیازهای فرهنگی ساکنین این مرز و بوم بوده است . پژوهش حاضر به روش توصیفی ، به دنبال شناخت عوامل موثر بر نیازهای اجتماعی ساکنین خانه های ایران در گذشته است . براساس یافته ها، اجزای فضایی همچون پیرنشین ، هشتی ، ایوان، حیاط و حتی ساباطها در کوچه ها مقر مراوادات اجتماعی همسایگان و فضایی منحصر به فرد با هدف تامین نیازهای اجتماعی ساکنین بوده اند.

سکونت ، خانه ، خانه ی بومی ، اجتماع پذیری