الهام پرویزی - عضو هیات علمی گروه معماری دانشگاه خوارزمی
زهراالسادات اردستانی - عضو هیات علمی گروه شهرسازی دانشگاه خوارزمی
احمدرضا کشتکارقلاتی - عضو هیات علمی گروه معماری دانشگاه خوارزمی

انتظار از فضای مسکن به عنوان اصلی ترین مامن انسان همواره و در طول زمان تحت تاثیر تغییرات سبک و شیوه زندگی متحول شده است . نقطه عطف این امر نیز وقوع حوادث مهمی است ، که در مقیاسهای جهانی و ملی و با شیوع بیماری و جنگ و سایر موارد همراه بوده، چنانچه تغییر بزرگ معماری مسکن در دوره مدرن حاصل تحولات مهم اجتماعی همچون شیوع بیماریها و جنگهای جهانی بودهاست . با مشاهده تغییرات سبک زندگی پس از شیوع کرونا ویروس، در مقیاس جهانی که لایه های عمیقی از زندگی انسانها را تحت تاثیر قرار داده است و پناه بردن به مسکن در دورههای طولانی قرنطینگی ، این تحقیق در پی تبیین راهکارهایی جهت معماری مسکن به عنوان پناهگاه اصلی انسان که می تواند مایه آرامش و آسایش روزگار تغییر و تحولات عظیم باشد برآمد.روش تحقیق شیوه ای استقرایی و تحلیلی دارد، که با بررسی ، شناسایی و اولویت بندی تغییرات سبک زندگی بر اثر شیوع کرونا با ابزار پرسشنامه در تهران، و نیز نیازهای تغییرات بهداشتی مسکن از طریق مصاحبه با کادر درمان، متغیرهای لازم جهت طراحی مسکن استخراج و سپس از طریق مصاحبه با اساتید و حرفه مندان راهکارهای پیشنهادی این امر استخراج گردید.نتایج پس از تحلیل به لزوم به کارگیری و ارائه راهکارهایی در قالب چهار عامل مهم انعطاف پذیری، هوشمندسازی، ارتباط با طبیعت ، و خودکفایی حداکثری انرژی در مسکن جهت برآوردن نیازهای همسازی با دورههای بیماری و همه گیری می پردازد. این عوامل محیط مسکن را برای استقرار طولانی در شرایط غیر از بیماری نیز دلپذیرتر و مناسبتر می سازد.

معماری مسکن ، کوید ۱۹، بیماریهای پاندمیک ، کوید ۱۹، ساختمانهای مسکونی ، معماری پساکرونا