ریحانه خدادوست - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده هنر، معماری و شهرسازی، دانشگاه ارومیه
سجاد اکبری - عضو هیئت علمی گروه معماری، دانشکده هنر، معماری و شهرسازی، دانشگاه ارومیه
سمیه قدیم زاده - استادیار، دانشکده هنر، معماری و شهرسازی، دانشگاه ارومیه

نیاز به علم آموزی و فراگیری به بهترین شیوه و آسان ترین راه ممکن ،حق مسلم هر کودکی است . از موثرترین شیوه ها که مورد تایید روانشناسی محیط نیز هست ، استفاده از فضاهای جمعی و حضور فعال افراد است که تاثیر بسزایی در یادگیری آن جوامع دارد. هدف از این پژوهش ، افزایش گرایش کودکان به یادگیری دروس مرتبط درقالب ارتباط با دیگران است . روش تحقیق به صورت تحلیلی - توصیفی است و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است . در ابتدا نیازهای روانشناختی و فیریولوژی کودکان بررسی می شود و نمونه مورد مطالعه بر روی کودکان زیر ۱۱ سال است . طبق طبقه بندی سنی کودکان بر اساس جدول رشد شناختی پیاژه محیط های آموزشی و مشارکتی برای هر محدوده سنی معرفی می شود. برای کودکان زیر ۷ سال در مهد کودک ها و پیش دبستانی ها نواقص مشهودی است که فقط منوط به آموزش آنها نمی شود بلکه در ارضای نیاز خلاقیت ، تخیل ، بازی و ... آنها عاجز و ناتوان هستند. با استفاده ازمحیط های جمعی و یادگیری مشارکتی می توان گفت بخش اعظمی از نیاز این جوامع برطرف می شود و آنها با تجربه شناخت گروه آشنایی پیدا می کنند که از اساسی ترین نیازهای اجتماعی آنان است . طبقه دوم کودکان بین ۱۱-۷ سال هستند که اهمیت مرحله آموزش برای این طبقه یک پله بالاتر از مرحله قبل قرار می گیرد. در نتیجه محیط های آموزشی با هدف کلاس های دانش آموز محور و آموزش ساختارگرا چه در فضای بسته و چه در فضای باز بررسی می شوند که نشان می دهد چه تاثیری بر روند یادگیری و مشارکت آنها دارد. در انتها راهکارهای ارتقای یادگیری کودکان ارائه می شود که ریشه همه آنها از یادگیری جمعی برمی آید که برخلاف سنت آموزش قدیمی و معلم محور پیش می روند. در این وضعیت ،دانش آموزان نقش اصلی را در آموزش و یادگیری همزمان ایفا می کنند.

کودکان، محیط آموزشی ، فضاهای جمعی ، یادگیری مشارکتی ، نیازهای اجتماعی