زهرا حبیبی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه کاشان
محمدرضا حاتمیان - استادیار، عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان
جواد دیواندری - استادیار، عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان

دوره سالمندی مانند دیگر مراحل عمر، بخشی از زندگی است . چگونگی پشت سر گذاشتن این دوران مهم است . کودک بی سرپرست نیز دوران کودکی خود را جدای از خانواده سپری میکند و زمانی پا به عرصه ی جامعه میگذارد که مفهوم جدای از خانواده بودن، در ذهن او شکل گرفته است . جای خالی خانواده در دوران تنهایی سالمندی و در دوران کودکی کودکان بی سرپرست چالش مشترکی بین این دو قشر است . ایجاد حس تعلق به مکان می تواند راهکاری برای حل این چالش باشد. حس تعلق به مکان، رابطه ایست بین فرد و مکان زندگی او که تعلقات احساسی ، عاطفی و فرهنگی با آن فضا دارد. عامل موثر در این امر، بعد اجتماعی آن است که بر پایه تعاملات اجتماعی صورت میگیرد. با ایجاد تعامل مثبت بین سالمند و کودک بی سرپرست میتوان به ارتقا حس تعلق و دلبستگی به مکان کمک کرد. تعامل کودک بی سرپرست و سالمند با رعایت حریم شخصی ، می تواند در تفهیم و القای حس خانواده به کودک و سالمند کمک کننده باشد. کودکی که از سن کم با افراد مسن در تماس باشد، مفهوم خانواده را بهتر درک میکند و میکوشد از آنها کمک بگیرد. سالمندان نیز در می یابند تجربیات و حضورشان هنوز برای جامعه میتواند مفید باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تعامل بین نسلی بین سالمند و کودک بی سرپرست در ایجاد حس تعلق به مکان در آنها می باشد. با ایجاد این تعامل ، رضایتمندی از مکان افزایش یافته و در نتیجه باعث افزایش حس تعلق به مکان می شود. فضاهای فعالیت های تعامل بین نسلی مانند محیط های غذاخوری ، آموزشی و قصه خوانی و فضاهای باز، در حس تعلق به مکان سالمند و کودک بی سرپرست تاثیر مثبت داشته است . برای پیشبرد تحقیق و رسیدن به هدف مورد نظر از روش تحلیل محتوا و بررسی تطابق ارتباط بین نسلی با فضای معماری استفاده شده است .

سالمندان، کودک بی سرپرست ، تعامل بین نسلی ، حس تعلق به مکان