سما قره - دانشجوی دکتری معماری، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی، خراسان رضوی ، ایران
مهدی میرزاگل تبارروشن - عضو هیات علمی گروه مهندسی عمران، واحد ساری، دانشگاه ازاد اسلامی، ساری، ایران

از زمانی که شهر بزرگتر می شود و کوچه هایی که زمانی عامل شناسایی هویت شهر بودند دیگر چشم اندازی به روز های دور که خاطره ای نزدیک ندارند و تغییراتی که بر اثر روند ساخت و ساز و تکنولوژی به خصوص در دوره سال اخیر در شهر شکل گرفته سبب نابودی ارزش ها شده است . یکی از انتقادهایی که اغلب به معماری ایران وارد می شود، خلا هویتی آن و حذف معیارهایی است که به تدریج دانسته و یا نادانسته از توجه طراحان خارج شده اند. این معماری به دوران تحول کالبد ارگانیک شهرها از شکل سنتی به بافت جدید مربوط است که در همین زمان عنصر جدید کالبدی یعنی خیابان شهری به آن معرفی شده است . معماری خیابانی یک معماری زمینه گرا و محافظ کار می باشد و دارای ویژگی بازسازی و نوسازی است که ضمن منعکس کردن هویت و عناصر معماری بناهای طرفین ، سبب تاکید و پویایی این خصیصه ها شده است . این مقاله تلاشی در جهت شناسایی تحلیل و بررسی پیشینه ی مفهوم خیابان به عنوان یک فضای عمومی شهری به روش توصیفی ؛ تحلیلی در بافت قدیم و جدید گرگان و روند تکنولوژی و تحولات آن در سه نسل قاجار، پهلوی و معاصر در دو جنبه مثبت و منفی گذشته آن می باشد.

معماری خیابانی ، تحولات خیابان، سیمای شهر، زیبایی شناسی ، هویت