علی حاجی کلایی - دانشجوی دکتری سازه، گروه عمران، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود، ایران
حامد ولی زاده - استادیار، گروه عمران، واحد شاهرود، دانشگاه آزاد اسلامی، شاهرود، ایران

در دنیای امروز حفظ بناهای ارزشمند تاریخی که هویت فرهنگی و نشانگر مسیر رشد و تعالی تمدن بشری است دارای اهمیت ویژه ای میباشد. هر کشوری تلاش می کند با بکارگیری روش های خاص بهسازی از تخریب آثار تاریخی و میراث فرهنگی خود در برابربلایای طبیعی و حوادث غیرمترقبه محافظت و نگهداری نماید. کشور ایران که دارای تمدن ۵۰۰۰ ساله می باشد میراث دار بناهای کهن ارزشمند تاریخی فراوانی می باشد. اکثر بناهای تاریخی ایران از مصالح بنایی نظیر خشت و گل وسنگ ، چوب و آجر ساخته شده اند، این گونه مصالح به علت ضعف ساختار فیزیکی و پایین بودن ظرفیت کششی و برشی آن ها، در برابرنیروهای سهمگین زلزله تاب مقاومت نیاورده و دچار خسارت های سنگین سازه ای و بعضا مانند مجموعه ارگ بم بیش از ۸۰ درصد ازبنا بشدت تخریب میشود[۱]خانه های تاریخی نیز بر اساس نیازهای فرهنگی ، اجتماعی و اقتصادی انسان به عنوان کاربر فضا و همچنین در ارتباط با بستر طبیعی ، بنا شده است . حفاظت از آنها به منزله پاسداشت هویت ملی بوده و آگاهی از نحوه عملکرد و نقش اجتماعی شان مبنایی برای شناخت و تببین نظام مدیریت حفاظتی ازاین عناصر ارزشمند بافت های تاریخی است .یکی از رایج ترین شیوه های حفظ و نگهداری از بناها و یادمان های تاریخی ، احیا آن ها متناسب با ظرفیت های موجود در بنا است . واژه احیا اساسا بنیان فکری و نظری مرمت در بناهای تاریخی است ، ورود به جرگه حیات یا اعطا زندگی مجدد به بنای تاریخی امکانپذیر خواهد بود و اگرغیر این باشد مرمت مفهوم خود را ندارد. احیاء یک ضرورت مشروط برای ادامه زندگی بنای تاریخی است به شرط اینکه عملکردها متناسب با ویژگی های ساختاری ، اجتماعی بافت و بنای تاریخی باشد.

بهسازی - مرمت - بناهای تاریخی -خانه تاریخی احمد دوست .