آزاده خاکی قصر - استادیار گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه شهیدبهشتی، گروه معماری

امروزه به دلایل مختلف محدودیت زمین ها برای ساخت و ساز، افزایش میزان تقاضا برای تامین مسکن به ویژه در موقعیت های شهری پرجمعیت و نزدیک مراکز کار، گران بودن قیمت زمین و کاهش سرمایه برای تهیه مسکن و دلایل دیگر همچون تامین امنیت و توجه به برخی مسائل اجتماعی و تناسب مسکن با تغییرات سبک زندگی افراد و ... با رواج پدیده مسکن کوچک مقیاس به عنوان یک الگوی فراگیر جهانی مواجه هستیم . ایده گنجاندن ساکنان و بالاخص خانوادهها در مسکن کوچک مقیاس موافقان و مخالفان متعددی دارد زیرا از دریچه های متفاوت، این ایده قابل نقد است . چه امکانهایی که در اختیار قرار می دهد و چه محدودیت ها و تبعاتی که در میان مدت و بلندمدت پیش روی جوامع می گذارد. مقاله حاضر تلاش می کند درباره موضوعیت رواج این پدیده در ایران مدخلی ایجاد کند. در این مسیر با بررسی اسناد کتابخانه ای و گفتگوهای مناظره ای کارشناسان مسکن در رسانه های ملی اعم از صدا و سیما و خبرگزاری های رسمی کشور، نظرات موافق و مخالف مسکن کوچک مقیاس را مرور و بررسی کند و در نهایت تحلیل و نتیجه را از منظری بی طرف بیان نماید.

مسکن حداقلی ، واحدهای کوچک ، میکرو آپارتمان، خانه نقلی