زهرا دهقانی - دانشجو کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشکده شهرسازی ، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
یاسمین درابی - دانشجو کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشکده شهرسازی ، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
پارسا ارباب - استادیار گروه برنامه ریزی و مدیریت شهری ، دانشکده شهرسازی ، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

ارزیابی اثرات محیط زیستی در سنگاپور به عنوان راه حلی در جهت حرکت به سمت پایداری در سالهای اخیر و در میانه توسعه عظیم صنایع و شهرنشینی ، موضوعیت دارد. سنگاپور به دلیل موقعیت جغرافیایی و مقیاس خاص ، زمینه ای منحصر به فرد از حیث تخصیص تدریجی سرزمین به توسعه صنعت و مگاپروژهها است . این کشور، علی رغم وجود قانون اختصاصی برای ارزیابی اثرات محیط زیستی ، مجهز به طرح سنگاپور سبز و عضو بسیاری از موافقت نامه های چندجانبه و پیمانهای بین المللی محیط زیستی است . تجربه سنگاپور، به دلیل دارا بودن موقعیت و شرایط اختصاصی ، می تواند نمونه ای قابل توجه و در عین حال راهگشا برای اصلاح شرایط و نحوه مواجهه با اثرات محیط زیستی باشد. به همین منظور، در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تبیینی و مبتنی بر مطالعه اسنادی ، تجربه این کشور در خصوص ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست در قالب زمینه محیط زیستی کشور، سیر تحول ارزیابی اثرات محیط زیستی ، چارچوب نهادی ، الزامات قانونی و مصوبات، فرآیند تهیه و اجرا و هم چنین مقایسه با سایر کشورهای منطقه ، مورد واکاوی قرار گرفته است . توسعه صنعتی و اقتصادی در سنگاپور که نزدیک به سه دهه قدمت دارد، در دوره اوج رشد، بدون هیچ ملاحظه محیط زیستی دنبال شده است . این در حالی است که از مقطع زمانی ۱۹۸۹ میلادی تا به امروز، ارزیابی اثرات در نزدیک به ۹۰ درصد از پروژههای توسعه این کشور، مورد توجه قرار گرفته است . فرآیند ارزیابی اثرات محیط زیستی در سنگاپور به صورت کاملا دولتی ، از طریق مصوبات مختلف و به درخواست سازمانهای وابسته به وزارت محیط زیست انجام می گیرد. این ملاحظات، در راستای آمایش سرزمین کشور مطرح بوده و در مقررات برنامه ریزی شهری ، جلوگیری از وقوع آلودگی ها و کنترل آنها، منعکس شده اند .

ارزیابی اثرات توسعه ، پایداری ، توسعه شهری پایدار، سنگاپور، شهرنشینی ، محیط زیست