امروزه پلیمرها کاربردهای گسترده ای در زمینه پزشکی و علوم زیستی یافته اند که از جمله این کاربردها می توان به استفاده از پلیمرها درمهندسی پروتئین اشاره کرد. در این روش، پلیمرها به سطح پروتئین، پیوند زده می شوند که به موجب آن، پایداری پروتئین ها در دماهای بالا، محیط های اسیدی و قلیایی و حلال های آلی افزایش می یابد. اصلاح پروتئین ها توسط پلیمرها باعث سهولت شناسایی پروتئین ها، افزایش گستره کاربری آن ها و استفاده از آن ها در کاربردهای خاص و هدفمند می شود. انواع مختلفی از پلیمرهای طبیعی و سنتزی در مهندسی پروتئین مورد استفاده قرار گرفته اند که از میان آن ها پلیمرهای هوشمند که می توانند در مقابل عوامل محرک خارجی مانند دما و pH تغییر صورت بندی بدهند، باعث افزایش بیشتر پایداری پروتئین ها شده اند. در اصلاح پروتئین ها توسط پلیمرها عوامل مختلفی از جمله نوع، جرم مولکولی و ساختار پلیمر مورد استفاده، چگالی زنجیرهای پلیمری در سطح پروتئین و محل اتصال پلیمر به پروتئین بر عملکرد نهایی پروتئین اثر می گذارد که باید به دقت بررسی و بهینه شود. در این مقاله مزایا و معایب انواع مختلف پلیمرهای استفاده شده در مهندسی پروتئین و تاثیر عوامل مختلف بر عملکرد نهایی پروتئین بررسی می شود.

پیوندزنی پلیمرها، مهندسی پروتئین، افزایش پایداری پروتئین