نیاز به مواد پرانرژی با حساسیت کم برای کاربرد در پیشرانه های جامد مرکب باعث گسترش کاربرد پلیمرها و نرم کننده های پرانرژی همراه با مواد منفجره به عنوان محمل پلیمری شده است. مواد منفجره با محمل پلیمری متداول شامل سامانه محمل بی اثر هستند و کارایی محدودی دارند. برای ارتقای کارایی سامانه های حاوی پلیمرهای بی اثر روش های مختلفی به کار رفته است. که مهم ترین آن ها به کاربردن پلیمرها و نرم کننده هایی است که به مقدار انرژی ترکیب می افزایند. این روش در ساخت مواد منفجره کارآمد و پیشرانه های جامد پیشرفته موثر است. یکی از مشکلات ترکیب های پلیمر-پلیمر و پلیمر-نرم-کننده امکان امتزاج ناپذیری آن هاست که این خود باعث کاهش کارایی آلیاژها و خواص سوخت های تهیه شده می شود. به همین دلیل بررسی و شناسایی امتزاج پذیری آلیاژهای پلیمری امر مهمی به شمار می رود. در این تحقیق به مطالعه و چگونگی استفاده از روش های مختلفی از جمله: آزمون های گرانروی سنجی، حرارتی، میکروسکوپ های الکترونی، تحلیل پرتو X، فراصوت، طیف های NMR، IR و آزمون های مکانیکی و... در جهت شناسایی و بررسی امتزاج پذیری آلیاژهای پلیمری پرداخته شود.

پیشرانه، پلیمرهای پرانرژی، آلیاژهای پلیمری، امتزاج&#۱۷۲;پذیری، نرم&#۱۷۲;کننده.