خدیجه سپار - کارشناسی علوم تربیتی، مازندران،نور
صدیقه محمودزاده - کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، مازندران، نور
صغری اشکور وکیلی - کارشناسی علوم تربیتی، مازندران، نور

کودکان با نیازهای ویژه در جامعه ایران با کمبود امکانات و تسهیلات آموزشی و توانبخشی به طور جدی روبرو هستند. اما مشکل اصلی این کودکان نگاه های ترحم آمیز و بعضا منفی جامعه است که از عدم شناخت کافی کودکان با نیازهای ویژه نشات میگیرد. لذا آگاه سازی جامعه در جهت تغییر نگرش های منفی نسبت به این کودکان و خانواده های آنها نیازمند سرمایه گذاری دارد. سازگاری و هماهنگی با شرایط مدرسه و کلاس بر اساس نیازهای این دسته از دانش آموزان برنامه ریزی می گردد. این رویکرد به سرعت رو به گسترش است. در راستای همین رویکرد بر از بین رفتن نگرش های منفی و تبعیض آمیز نسبت به افراد با نیازهای ویژه تاکید شده است. از آنجا که این دانش آموزان در ظاهر مشخصات بالینی خاصی ندارند نباید فقط به نتایج آزمونهای هوشی در برنامه ریزی آموزشی برای این افراد اکتفا کرد بلکه باید ارزیابی همه جانبه از همه کنش وریهای فرد بعمل آید تا سطح تحول فرد تشخیص داده شود. توانایی ها و ضعف های این افراد باید شناسایی شده و از نتایج این ارزیابی ها در برنامه ریزی آموزشی و توانبخشی استفاده شود. سه اصل در آموزش کودکان دیر آموز یعنی والدین، آموزش فردی، و ارزیابی مستمر را می بایست پیوسته در نظر داشت. در این مقاله به بررسی شیوه های تاثرگذار آموزش و توانبخشی دانش آموزان با نیازهای ویژه پرداخته می شود.

دانش آموزان با نیازهای ویژه، توانبخشی، آموزش،مدارس عادی