هدف از پژوهش حاضر تحلیل فقهی حقوقی ماده ۴۳۶ ق.م ایران ( با تاکید بر سقوط خیار عیب مشتری، با تبری بایع از عیوب) است. روش گردآوری اطلاعات به صورت مروری تحلیلی می باشد. با توجه به این که در قانون مدنی، معنا و مفهوم تبری از عیوب و یا عدم مسئولیت، به صورت صریح و روشن بیان نشده است؛ از این رو مطالعه و تحقیق فقهی و حقوقی در مورد آن، دارای اهمیت مضاعفی می باشد؛ بنابراین پژوهش حاضر در پی آن است که با عنایت به فقه و حقوق، به سوالات زیر پاسخ دهد که؛ آیا با تبری بایع از تمام عیوب احتمالی مبیع، خیار عیب مشتری ساقط می شود یا خیر؟ اگر با تبری از تمام عیوب مبیع توسط بایع، خیار عیب مشتری ساقط شود؛ آیا مشتری حق مطالبه ارش دارد یا خیر؟