خدیجه پیام - کارشناسی مدیریت دولتی
سیمین بلوچی - کارشناسی الهیات و معارف اسلامی
شیرین بلوچی - کارشناسی روانشناسی عمومی

می دانیم که هدف از آموزش دینی تنها افزایش معلومات دینی دانش آموزان نیست بلکه هدف اصلی، پرورش ایمان و نیل به تربیت دینی و الهی است. به عبارت دیگر، هدف اصلی «دین آموزی» نیست بلکه «تدین» است. گاهی دیده می شود دانش آموزانی مطالب کتاب درسی را به خوبی فرا می گیرند و از عهده امتحانات مربوط نیز بر می آیند اما عملا با آن هدف مقدس و نهایی که همانا شکوفایی ایمان در ضمیر است، فاصله زیادی دارند. اینجاست که این سوال پیش میآید که چگونه می توان آموزش دینی را به پرورش دینی تبدیل کرد؟ یا چگونه می توان این «علم» را به «ایمان» مبدل ساخت و دینآموزی را منتهی به تدین کرد؟ برخی کلید حل مساله را تنها در انتخاب محتوای کتب درسی می دانند و معتقدند که مثلا به جای پرداختن به مسائل نظری باید به موضوعات اخلاقی و عملی پرداخت یا به جای پرداختن به مباحث دیگر، دانش آموزان را مستقیما با آیات و روایات آشنا و مانوس کرد و... اما عملا دیده می شود که تدریس مباحث اخلاقی و تربیتی نیز تا زمانی که منتهی به ایمان و باور قلبی نشده اند، محفوظات و معلوماتی بیش نیستند. همان مطلب را نیز می توان آموخت ودر امتحان نیز نمره قبولی گرفت بی آنکه قلبا و روحا از آنها متاثر شد. همین طور است در مورد آیات و روایات. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش معلم در تربیت و پرورش دینی کودکان است.

معلم، تربیت، دین، تربیت دینی