فاطمه اسلامی راد - کارشناسی حسابداری، آذربایجان شرقی، کلیبر
سیما اسکندری ترکمانی - کارشناسی، روان شناسی، آذربایجان شرقی، ترکمانچای
مرضیه قاسمی زاده بازیاری - کاردانی ادبیات فارسی، هرمزگان، میناب

آموزش و پرورش فعالیتی است که نسل بالغ، درباره نسلی که هنوز برای حیات اجتماعی نارس است، به جای می آورد. موضوع این فعالیت، عبارت است از برانگیختن و پروراندن افکار و معانی و شرایط معنوی و مادی که مقتضای حیات در جامعه سیاسی و محیط خصوصی است و فرد برای زندگانی در آن، آماده می شود؛ بنابراین، نقش آموزش و پرورش در جامعه، آن است که کودکان را که هنوز اجتماعی نشده اند، متناسب با نظام اجتماعی بارآورده و برای سازگاری با محیط خاص اجتماعی شان، آنان را به هنجار، رسوم و عادات مقتضی، مجهز سازد. موزش و یادگیری راه و رسم زندگی اجتماعی جامعه خویش است؛ پس، از لحاظ او، آموزش و پرورش وسیله سازمان دهی خود فردی و خود اجتماعی، به صورت یک موجود با انضباط است که می توان آن را به شکل گیری شخصیت و تولد اجتماعی تعبیرکرد. اجتماعی کردن صحیح کودکان و نوجوانان و آموزش مهارتهای اجتماعی لازم به آنان همواره بعنوان یکی از اهداف عالیه ی نظام رسمی تعلیم و تربیت بوده است. برنامه ریزی قبلی , هدف گذاری دقیق و تلاش مستمر برای آموزش و تقویت آن ضروری است. جریان اجتماعی شدن که در آن هنجارها, نگرشها, انگیزهها, و رفتارهای فرد شکل می گیرد تا به نحو مطلوب در جامعه رفتار کند, از کودکی شروع می شود و در تمام طول زندگی ادامه دارد. مدرسه بعنوان اولین جایگاه رسمی تجربه اجتماعی کودکان می تواند نقش تعیین کننده در تقویت کمرویی و یا بر عکس ایجاد و رشد مهارتهای اجتماعی داشته باشد. متاسفانه در بسیاری از موارد کمرویی و نقص در مهارتهای اجتماعی کودکان در کلاس درس و فضای مدرسه تقویت شده و رفتار انفعالی, آرام و سکوت مضطربانه کودک کمرو بعنوان یک صفت پسندیده تلقی می شود

اجتماعی شدن، تاثیر گذار، دانش آموزان