محمد جوادنیا ریک - دانشجوی کارشناسی حقوق دانشگاه علمی کاربردی تالش

محاربه سلاح کشیدن به انگیزه ایجاد ترس در مردم. فقیهان کسی را که به وسیله سلاح، آشکارا مال مردم رامی دزدد یا آنان را به اسارت می برد، محارب می دانند و نیز با استناد به آیه ۳۳ سوره مائده معتقدند مجازاتمحارب عبارت است از کشتن، صلب (بستن به چیزی شبیه صلیب)، قطع دست و پای مخالف هم، نفیبلد. (تبعید). شیخ صدوق، شیخ مفید و گروهی دیگر، برآنند که قاضی می تواند هر یک از این مجازاتها را برمحارب اعمال کند، اما گروهی دیگر از جمله شیخ طوسی و صاحب جواهر، می گویند بستگی به نوع جرمی کهمحارب انجام داده است، یک یا چند مورد از چهار مجازات اجرا میشود. در تبیین مفهوم محاربه، تفاوت هایآن با مفاهیم دیگری از جمله افساد فی الارض ، بغی و نافرمانی مدنی توضیح داده شده است؛ از جمله آنکهمحارب با مردم می جنگد، اما باغی به دنبال جنگ با حاکم است. فقیهان شیعه برآنند که اگر محارب پیش ازدستگیری توبه کند، مجازات محاربه بر او اجرا نمی شود، اما اگر حق الناسی بر گردن وی باشد، همچنانپابرجاست و باید به آن رسیدگی شود. در این مقاله از کتاب ها و مقالات حقوقدانان برجسته عالم حقوقبرگرفته شده است.

محاربه، راهزنی، سلاح کشیدن، محارب