پریسا مصاحبی پور فرد - کارشناسی معماری . دانشکده معماری و شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان واحد خوراسگان، اصفهان، ایران
نیما عبیدزاده - کارشناسی ارشد معماری . گروه معماری و شهرسازی ، دانشگاه فنی و حرفه ای ، تهران، ایران
محمدرضا متینی - دانشیار، گروه معماری و شهرسازی ، دانشگاه هنر، تهران، ایران
آرش عثمانی - مربی ، گروه معماری و شهرسازی ، دانشگاه فنی و حرفه ای ، تهران، ایران

فرودگاه یکی از انواع کاربری های ساختمانی بوده که طی روند مدرنیزاسیون جوامع ، رشد کرده و به یکی از عملکردهای ضروری و کاربردی تبدیل شده است . بررسی رابطه ی فضای معماری و سازه در کاربری هایی که از گستردگی حجمی بالایی برخوردار می باشند، بسیار حائز اهمیت است . پوشش دهانه های وسیع ، ایده های الهام گرفته شده از احجام در حال پرواز، تاسیسات و سرانه های مورد استفاده در پایانه ها، از دیگر دلایل اهمیت ارتباط سازه و معماری در این کاربری ها می باشند. این تحقیق با بهرهگیری از مطالعات کتابخانه ای ، به دنبال بررسی هماهنگی میان سازه و معماری در کاربری پایانه ها با تاکید بر فرودگاهها می باشد. در این پژوهش روابط سازه و فضای معماری در چهار فرودگاه مهم شامل ، فرودگاه تی دبیلیو ای جان اف کندی ، فرودگاه دالاس، فرودگاه کانزای و فرودگاه اشتوتگارت بررسی شده است . بحث و نتیجه گیری در مورد اینکه معمار در طراحی یک پایانه ، ابتدا به سازه اندیشیده یا فرم معماری را بر تفکر سازهای ترجیح داده است ، کاری دشوار و تاحدودی غیر ممکن است . اما می توان اینگونه بیان نمود، که سازه به ندرت فرم معماری تولید می کند و اغلب به ملاحظات فنی فرم معماری پاسخ می دهد. همچنین در برخی آثار مانند ترمینال شماره یک فرودگاه اشتوتگارت، شاهد بهره گیری از سازه به مثابه فرم معماری می باشیم .

پوشش سازهای ، سیستم سازه ای ، فضای معماری ، پایانه فرودگاه ی .