جواد میرزایی - دانشجوی کارشناسی دانشگاه فرهنگیان

وادی ها، همانند پل هایی نیرومند هستند که بر فراز دره های ژرف جهل و خودخواهی، تعصب و تکبر، نا امیدی و وحشت، خشم و جنون استوار گردیده اند تا از سقوط و صعودهای بی مورد و خظرناک در مسیر عبور از رشته کوه های مابین دنیای تاریک و توهم، و جهان روشنایی و واقع بین،جلوگیری نمایند.زمانی فرا می رسد که از کلمات به هم پیوسته، نیرویی عظیم حاصل می شود و آن کلمات چون جادویی با اتصالاتی هماهنگ، فضاهایی امن و جاودانه را از میان طوفان ها و گردبادهای سهمگین و آتشین برپا می دارند تا بستری پاک و امید بخش را برای نیروهای القاء، احیاء و تحرک فراهم آورند.کلماتی که حقیقتی از یاد رفته را بیان می دارند، ریسمان های نامرئی هستند برکالبدهای درد کشیده، دست ها و پاهای خسته و رنج دیده از هجوم و تسلط نیروهای تخریبی و بازدارنده،آنهم نه به جهت اسارتی دیگر؛بلکه به منظور یاری رساندن به آنانی که می خواهند با عبور از پرتگاه های سهمگین و گذرگاه های باریک و دشوار، بار دیگر درخشش خورشید، وزش باد، رقص درختان، سپیدی برف و امواج دریا را با قلبی به پاکی اقیانوس ها و لطافت شکوفه های بهاری، همانند کودکی سرمست از احساس زندگی، در آغوش کشند.مقاله پیش رو حاوی قوانینی است که به منظور باز پس گیری گوهر ربوده شده جان آدمی طراحی گردیده اند،(گوهری به نام عشق).

وادی- عشق- تفکر- ارزش ها- تاریکی- روشنایی