علی کمالی دولت آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بادرود، اصفهان، ایران

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی آثر بخشی آموزش شفقت درمانی بر حل اختلافات زناشویی و سلامت روان زنان متاهل متقاضی طلاق مراجعهکننده به مراکز و کلینیک های روانشناسی دولت آباد و اصفهان انجام گرفت.روش: این پژوهش به روش شبه آزمایشی و استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه صورت گرفت. جامعه آماری شامل همه زنان متاهل متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز و کلینیک های روانشناسی دولت آباد و اصفهان بود که از بین آنها ۳۰ زوج به شیوه نمونه گیری دردسترس در گروه آزمایشی و گروه گواه (گروه آزمایشی ۱۵ نفر و گروه گواه ۱۵ نفر) انتخاب شدند. این افراد شرکت کننده در تحقیق به صورت تصادفی در ۲ گروه آزمایشی و گواه جایگزین شدند و برای گروه آزمایشی ۸ جلسه و طی ۱ جلسه در هفته آموزش شفقت درمانی ارائه گردید و گروه گواه هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه استاندارد تعارض زناشویی ثنایی و سلامت روان کلدبرگ (۱۹۸۰) بود که به عنوانپیش آزمون و پس آزمون در هردوگروه اجرا شد. یافته ها: یافته ها نشان داد نمرات تعارض زناشویی براثر آموزش شفقت با مقدار تاثیر ۰/۲۴ کاهش یافته است. و همچنین نمرات سلامت روان براثر آموزش شفقت درمانی افزایش داشته است. بنابراین فرضیه ها با سطح خطای ۰/۰۵ تایید می شود.نتیجه کیری: نتایع حاصل از یافته های فوق بیانگر این است که اموزش شفقت درمانی بر تعارض زناشویی و سلامت روان زنان متاهل تاثیر دارد.بدین معنی که آموزش شفقت درمانی، تعارض زناشویی را در زنان متاهل متقاضی طلاق کاهش داده و باعث حل اختلافات زناشویی می شود.

آموزش شفقت درمانی، تعارضات زناشویی، سلامت روانی