قاسم قربانی - School of Earth Sciences, Damghan University, Damghan, Iran
فاطمه مردانی - School of Earth Sciences, Damghan University, Damghan, Iran
هادی شفایی مقدم - School of Earth Sciences, Damghan University, Damghan, Iran

منطقه مورد بررسی از سرزمین­های پی­سنگی ایران در جنوب شرق شاهرود، شمال طرود و در شمال پهنه ساختاری ایران مرکزی است. مجموعه سنگ­شناسی این منطقه طیف گسترده­ای از سنگ­های آذرین و دگرگونی با ترکیب­های سنگی متنوع را شامل می­شود. توده­های گابرویی مورد بررسی بخش کوچکی از این مجموعه را تشکیل می­دهند و کانی­های شاخص تشکیل دهنده­ی آنها شامل پلاژیوکلاز (لابرادوریت و بایتونیت)، پیروکسن (در گروه کلسیمی و از نوع اوژیت و کلینوانستاتیت)، اولیوین (کریزولیت)، بیوتیت و آمفیبول (در گروه کلسیمی و از نوع پارگازیت و پارگازیت­هورنبلند) هستند. با توجه به شیمی کانی­ها، ماهیت ماگمای سازنده این سنگ­ها آهکی قلیایی بوده و گریزندگی اکسیژن طی تشکیل و تبلور آنها  بالا بوده است. دماسنجی­های انجام شده برای این سنگ­ها بیانگر توقف تبادل و تعادل نهایی کانی­ها در دماهای ۹۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتی­گراد برای پیروکسن و دماهای ۸۲۰ تا ۹۹۰ درجه سانتی­گراد برای آمفیبول است. فشارسنجی این سنگ­ها بر پایه مقدار آلومینیم کل آمفیبول (مقدار Altotal بین ۲ تا ۵/۲) مقادیر ۵۲/۶ تا ۹/۸ کیلوبار را برای کانی­های پیروکسن، و ۵ تا ۷ کیلوبار را برای آمفیبول برآورد می­نماید و این شرایط معادل با تشکیل و تعادل نهایی آنها در اعماق حدود ۲۳ تا ۳۲ کیلومتری پوسته پایینی هستند.

Geothermobarometry, pyroxene, amphibole, gabbro, Shotor Kuh, SE Shahrood, : دما-فشارسنجی؛ پیروکسن؛ آمفیبول؛ گابرو؛ شترکوه؛ جنوب شرق شاهرود.