بهاره حجت زاده - کارشناس ارشد رشته حقوق عمومی دانشگاه آزاد اسلامی تهران

آزادی اجتماعات از خصایص دولت مردمی و از برجسته ترین مظاهر آزادی است؛ در هر جامعه ای بنا به عوامل متعدد سیاسی، آرمانی، مدیریتی، قومی، مذهبی و نژادی یا نیازمندی های شخصی و صنفی، امکان بروز اجتماعات و راهپیمایی های اعتراض آمیز وجود دارد. در طی قرن بیستم، به تدریج نوعی نگاه ویژه به حقوق بشر شکل گرفت که به دنبال تامین آزادی های انسان، در همه حال و همه شرایط بود. یکی از مهم ترین مسائلی که طی این روند، به صورتی جدی پیگیری شده است، تاکید بر حق اعتراض مردم نسبت به سیاست ها و تصمیمات حکومتی می باشد. بررسی نوع نگاه قانونگذاران به حق اعتراض و فرایندها و روش های مطالبه و استفاده از حق، می تواند گامی بسیار مهم در راستای نهادینه شدن دموکراسی از یک سو و ایجاد زمینه ها برای تصویب قوانینی بهتر و در پیش گرفتن فرایندها و روش حکومتی مناسب تر، تلقی گردد. بر همین اساس، در این پژوهش تلاش گردید تحلیلی بر حق تجمع و اعتراضات مسالمت آمیز در نظام حقوق عمومی ایران و نظام بین الملل حقوق بشر ارائه گردد.

تجمع مسالمت آمیز، تجمع مسالمت آمیز در حقوق ایران، تجمع مسالمت آمیز در حقوق بشر