غلامعلی زارع - دانشیار دانشگاه علوم پزشکی گلستان

بررسی معنا و مفهوم «پیوند با ارحام» و معیار آن در آثار ادبی، حاکی از نگرشی متفاوت است. ادیبان معروف پارسی گو ضمن اهتمام به معنای متعارفارحام یا خویشاوندان، خواسته اند معنایی متفاوت را درباره آن بیان و برجسته کنند که خود حاصل امعان نظر در متون و معارف دینی است. وجه عمدهاهتمام ما بر این مطلب و ضرورت طرح آن در این است که حق معنایی را که از این موضوع در آذهان هست. جامعتر بیان نماییم. بازگشت به اصالتها وپیشگیری از انحرافات فکری و فرهنگی از اهداف این نوشتار است. مطالعه متون دینی چشم جان ما را بر افقی دیگر از معنای «خویشاوندی» می کشاید کهدر آن خبری از تنگ نظریها و تعصبات جاهلی نیست. ایمان و اعتقاد دینی، مطمئن ترین ضامن استمرار تعهدات انسانی است تا انسانیت به معنای تمام وکمال خود در پرتو این یگانگی و یکرنگی امکان شکوفایی یافته امت واحده عینیت یابد و از این روست که در تعالیم تعالی بخش اسلامی پیوندهای مکتبیبر دیگر پیوندها در روابط انسانی تقدم می پابند. برجسته ساختن معیار تقوی در تعیین نزدیکان و دوران، به معنای بی اعتنایی به پیوندهای خانوادگی یا کملطفی در حق ارحام نسبی و سببی نیست؛ بلکه برای انسجام بیشتر و بهتر و ماندگارتر است. اگر رشد آدمی را در پرتو آداب و سنن اسلامی می دانیم، بایدزمینه های سالم و امن آن را هم در سایه ایمان و تقوی تامین نماییم.

ارحام، خویشاوندان، قرآن کریم، ادب فارسی