محمدباقر پورامینی

زیارت معصومان و تشرف به بارگاه ایشان، اقبال قلبی، فکری و عملی نسبت به زیارت شونده است و می توان آن را پیوند و قرارگرفتن در مدار حجج الهی دانست. در متون روایی اگر زائر به سوی آشنایی با معصومان و ارتباط با ایشان در پرتو زیارت تشویق شده، آن را باید به عنوان فیضی الهی برای رستگاری دانست؛ زیرا حضرات معصومان تجسم ارزش های الهی و جلوه گاه انوار معنوی اند و رستگاری در پیوند و شناخت ایشان است. باور به زیارت در میان مسلمانان امری مورد اتفاق است و مذاهب اسلامی بر مشروعیت آن اذعان دارند هرچند ابن تیمیه و پیروان سلفی او بر نفی زیارت اصرار دارند و تلاش ایشان، فروکاستن جایگاه معنوی و الهی پیامبر و اهلبیت تفسیر می شود. در این نوشتار زیارت معصومان از منظر چرایی و حکمت مورد بررسی قرار می گیرد تا ضمن درنگ در اهمیت امتداد زیارت در زندگی، بر آثار مهمی که زائر در پرتو زیارت به آن دست می یابد اشاره شود؛ آثار بی شماری که سلفیان وهابی با تلاش های فکری و عملی خود آن را از مسلمانان سلب می سازند.

زیارت, حکمت, بارگاه معصومان, ابن تیمیه, مزار