امیرحسین بخشی - کارشناسی تربیت بدنی، دانشگاه شهید بهشتی مشهد
ابوالفضل تقیان - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد قاین
زینب تقی زاده مقدم - کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید هاشمی نژاد مشهد
رضوانه حجی زاده - کارشناسی آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان بنت الهدی صدر فردوس،
محمد صالح مکاریان - کارشناسی آموزش زیست شناسی، دانشگاه فرهنگیان شهید بهشتی مشهد

با تکیه بر اهداف توسعه هزاره، آموزش برای توسعه پایدار (ESD) و آموزش برای اهداف توسعه پایدار (ESDG) ایجاد شد. علیرغم تمایل بسیاری از موسسات آموزشی در سراسر جهان برای پذیرش SDG ها، با توجه به افزایش چالش های پایداری، این مقاله این سوال را مطرح می کند که آیا ESDG به عنوان «آموزش برای آینده» مطلوب است یا خیر. بسیاری از چالش های مشخص شده توسط SDGs قرار است با رشد اقتصادی «شامل» یا «پایدار» حل شوند، با این فرض که رشد اقتصادی می تواند به راحتی از مصرف منابع جدا شود. با این حال، هژمونی کنونی پارادایم پایداری از طریق رشد در واقع نابرابری ها و فشار بر منابع طبیعی را افزایش داده و از دست دادن تنوع زیستی، تغییرات آب و هوایی و تنش های اجتماعی ناشی از آن را تشدید کرده است. با حمایت غیرقابل انعکاس از رشد، به دور از به چالش کشیدن وضعیت موجود، SDGs و در نتیجه ESDGs، ادامه بهره برداری از محیط زیست را چشم پوشی می کنند، میلیون ها گونه را از حق شکوفایی خود محروم می کنند و نسل های آینده را فقیر می کنند. این مقاله آگاهی بیشتری از پارادوکس های توسعه پایدار ایجاد می کند و آموزش پایداری را از طریق نمونه های مختلف آموزش جایگزین که بر اخلاق سیاره ای و رشد مجدد تاکید دارد، تشویق می کند. جایگزین ها عبارتند از یادگیری بومی، آموزش محیط زیست، آموزش بوم محور، آموزش برای اقتصاد دایره ای و حالت پایدار، توانمندسازی و رهایی.

آموزش انتقادی، توسعه پایدار، یادگیری بومی