الهام شایق - دانشآموخته کارشناسی ارشد بیابان زدایی، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه
سعید سلطانی - دانشیار بیابان زدایی، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه صنعتی اصفهان

بیابانزایی به معنی تخریبسرزمین و کاهشتوان تولیدی آن به هیچ وجه معضل جدیدی نبوده، بلکه بخشی از پدیده توسعه طبیعی کشور ما به شمارمی آید. اکوسیستم اراضی خشکحدود 78 میلیون هکتار از اراضی ایران را در بر می گیرد که بالغ بر 32 میلیون هکتار آن، اراضی بیابانی شده وبیابانها می باشد. بیابانزایی نتیجه بهره برداری بی رویه از منابع طبیعی توسط عوامل انسانی و همچنین اثرات پدیدههای طبیعی نظیر تغییر اقلیم میباشد. در گذشته برخی اوقات اعتقاد بر این بود که اثراتبهره برداری نامناسباز منابع طبیعی و مدیریتنادرست محیط زیستدر یکمنطقه تنها محدود به همان منطقه و مناطق همجوار آن میشود. لیکن امروز، این مسئله ثابتگردیده که اثراتاین معضل می تواند به وسعتکره زمین باشد. بیابانزایی مهمترین مشکل موجود در اراضی خشک، نیمه خشکو خشک نیمه مرطوببوده و ابعاد این مسئله تمامی مناطق را در سطح جهانی دربرگرفته و تهدیدی برای امرار معاش بیشاز 900 میلیون جمعیت جهان به شمار می آید. جمعیت دنیا در هر سال حدود 90 میلیون نفر افزایشمییابد و بانکجهانی پیشبینی می کند که این افزایشتا حدود سال 2040 میلادی ادامه یابد. با توجه به افزایشجمعیت، توسعه شهرها، مهاجرت، فرسایشخاکو عدم بکارگیری دانشتوسعه پایدار، همگی عوامل هشدار دهنده برای جمعیت دنیا هستند. هدفاین مقاله، بررسی رشد جمیتو عوامل انسانی موثر در بیابانزاییوهمچنین ارائه راهکارهاییجهتمهار این پدیده در ایران میباشد

بیابانزایی، رشد جمعیت، عوامل انسانی،کنترل