اسماء نورمحمدی - گروه معماری و شهرسازی، دانشگاه فنی و حرفه ای، تهران، ایران

امروزه در سراسر دنیا با افزایش بی رویه کودکان بی سرپرست مواجه ایم، مشکلات و معضلات این کودکان سرچشمه ناملایمات و ناهنجاری های روانی، اجتماعی و فرهنگی بی شماری در تمامی لایه های اجتماعی می گردد، شناخت ابعاد مختلف و راه حل های اجتماعی- فرهنگی و کالبدی می تواند در جهت حل این معضل اجتماعی موثر و راه گشا باشد. بخش زیادی از هویت فرد در سنین اولیه کودکی شکل می گیرد و دستیابی به هویت سبب ک اهش اضطراب و رسیدن به عزت نفس در کودک می گردد. در مقاله حاضر پس از بررسی نقش مولفه های ارتقاء حس دلبستگ، حس مکان و عوامل تشکیل دهنده آن بویژه در دوران کودکی در شکل گیری هویت انسانی، به روش توصیفی- تحلیلی خانه کودکان بی سرپرست جهت دستیابی به معیارهای محیط مناسب، به بررسی راهکارهای معماری برای افزایش شادابی و سرزندگی در این اقامتگاه ها پرداخته شده است. عوامل شکل دهنده ی حس مکان برای افزایش احساس تعلق کودکان در محیط، استفاده از نور، رنگ، فرم و بافت متناسب با روحیات کودکان و شرایط سنی و جنسی آنها در خلق فضایی پویا موجب افزایش خلاقیت کودکان و توانایی های آنان می گردد.

کودکان بی سرپرست، دلبستگی به مکان، روانشناسی کودک، کودک و معماری، فضا