علی بهرامی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری موسسه آموزش عالی مارلیک نوشهر
رضا قنبری - استادیار گروه معماری موسسه آموزش عالی مارلیک نوشهر

با گسترش جوامع انسانی و ارتقاء نیازهای اجتماعی بشر برای زندگی بهتر، ضرورت حضور در فضاهای جمعی برای اناراب برخی ازفعالیت های انسانی از اهمیت زیادی بر خوردار شده است. مجموعه های فرهنگی به دلیل دارا بودن فضاها و برنامه های غیر رسمی بههمراه سایر عملکردها، زمینه مناسبی را برای برقراری تعاملات اجتماعی ایجاد می کند. در نتیجه توجه به ابعاد اجتماعی فضا درطراحی بناهای فرهنگی و یافتن ارتباط بین کیفیت های فضایی و مفاهیم اجتماعی ازجمله اجتماع پذیرری، در موفقیت این فضاها ازاهمیت زیادی بر خوردار است.در سالهای اخیر الهام و استعاره از طبیعت وارد حوزه ی معماری نیز گردیده و رویکرد جدیدی را در طراحی پدید آورده است تا دغدغهرسیدن به یک معماری کامل را هموار سازد. آنچه که امروزه به ناب "معماری بیونیک "خوانده می شود نتیجه تلاش معمارانی استکه با نگرش جدید به معماری و سازه سعی در بر طرف ساختن نقص ها و خطاهای انسانی در امر ساخت و ساز دارند. بر این اساسروح بخشیدن به ساختمان یکی از تمایلات معماری بیونیک است که طراحان این رشته با توجه به قدرت سازه برای تنفس (زنده-نمایی)، به کمک خطوط مستقیم یا منحنی خالص و القاء آهسته تمامیت سازه به آن دست پیدا می کنند و مهمترین چیز برای طراحیمعماری بیونیک آن است که ساختمان بتواند زنده بودن خود را القاء کند.این مقاله سعی دارد تا با روش تحلیلی توصیفی و با استفاده از اطلاعات کتابخانه ای، پس از تعریف کلی معماری بیونیک و مجتمعفرهنگی، به بررسی مولفه های تاثیرگذار در طراحی مجتمع فرهنگی با رویکرد معماری بایونیک بپردازد تا اهمیت این موضوع را دراعتلای میزان رشد فکری، اخلاقی و اجتماعی و در نتیجه خلق و خوی افراد جامعه نشان دهد.

طراحی مجتمع فرهنگی، مجتمع فرهنگی، معماری بایونیک