بررسی اسلوپ تیبیای خلفی در استئوتومی فوقانی تیبیا به روش MCL sparing در بیماران مبتلا به پای پرانتزی

مقدمه: پای پرانتزی نوعی تغیر شکل و دفورمیتی زانو است که در این دفورمیتی محور مکانیکی معمولا به سمت قسمت مدیال مفصل زانو جا به جا می شود. و دفورمیتی اندام تحتانی بیمار به شکل کمان در می آید. یکی از بهترین تکنیک ها برای اصلاح پای پرانتزی، استئوتومی فوقانی تیبیا (HTO ) است که این روش می تواند برخی از شاخص ها مانند اسلوپ خلفی تیبیا (PTS ) و شاخص اینسال-سالواتی (ISI ) را تغیر دهد.مواد و روش کار: مطالعه ما یک مطالعه مقطعی بود که بر روی بیماران مبتلا به پای پرانتزی قبل و بعد از برش مرحله ای استئوتومی فوقانی تیبیا انجام شد. روش بررسی اسلوپ خلفی تیبیا به این صورت بود که قبل و بعد از عمل تیبیا فوقانی به روش Step Cut- MCL sparing ، یک عکس رادیوگرافی ساده در نمای جانبی واقعی (True lateral) از زانوی بیماران مبتلا به پای پرانتزی گرفته شد.سپس زوایا مورد بررسی قرار میگرفت سطح معناداری P Value <۰.۰۵ در نظر گرفته شد.نتایج: در این مطالعه ۲۱ بیمار شامل ۱۱ مرد و ۱۰ زن شرکت داده شدند. میانگین سنی و انحراف معیار بیماران ۳۶.۱۹ ± ۱۰.۱۷ سال بود، میانگین زاویه PTS قبل از عمل ۱۱.۴۸ ± ۱.۹۴ و بعد از عمل ۱۱.۴۸ ± ۲.۱۵ درجه بود.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر میانگین زاویه PTS بعد از HTO مقداری افزایش یافته است ولی این افزایش، تفاوت آماری معنا داری را بین زن و مرد نشان نداده است. علاوه بر این، نتایج نشان داد که این افزایش میانگین زاویه PTS با سن و شاخص توده بدنی (BMI ) ارتباط معنا داری ندارد. در مطالعه حاضر شاخص ISI قبل و بعد از درمان تفاوت معناداری را نشان نداده است.

Keywords:

استوئوتومی فوقانی تیبیا (HTO) , اسلوپ خلفی تیبیا (PTS) , پای پرانتزی , MCL sparing