A Mavian
F Biglari
S Shabani
H Mahdavi Mohtasham
S M Kazemi

پیش‎زمینه: شکستگی مچ پا حدود ۱۰% کل شکستگی‎های اندام تحتانی را شامل می‎شود که با توجه به اهمیت این مفصل در راه‎رفتن و تحمل وزن نتایج درمانی شکستگی‎های این مفصل از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی نتایج درمان شکستگی‎های مچ پا با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی است. مواد و روش‎ها: پژوهش حاضر از نوع عرضی بود. ۱۶۹ بیمار با شکستگی‎های مچ پا که تحت درمان جراحی با روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی بودند نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. بیماران توسط سیستم امتیاز دهی کلینیکی مچ پا و هیندفوت مورد ارزیابی و امتیازدهی قرار گرفتند. و براساس تقسیم‎بندی وبر به سه گروه A وB  وC  تقسیم شدند. یافته‎ها: از ۱۶۹ نمونه ۵۳ نفر زن و ۱۱۶ نفر مرد بود. شایع‎ترین نوع شکستگی بای مالئول بود و اکثر بیماران از اختلال در عملکرد روزانه و درد رنج می‎بردند. همچنین الگوی راه‎رفتن آنان دچار تغییر شده بود. و براساس تقسیم‎بندی دنیس وبر بیشترین میزان شکستگی در تیپ B بود (۴۵%). میانگین امتیاز کلینیکی مچ پا و هیندفوت ۵۱ ( ۴۹-۵۳ CI ۹۵%) بود و میانگین نمره گروه B ۴۷ بود که نسبت به گروه A و C کمتر است. نتیجه‎گیری: باتوجه به نتایج بدست آمده و مطالعات موجود هنوز نتایج درمان جراحی شکستگی های قوزک پا بصورت مطلوب نبوده (بخصوص در تیپ B دنیس وبر) و نیاز به بررسی‎های بیشتر و یافتن روش های مداخله‎ای مناسب‎تر در جهت بدست آوردن نتایج مطلوب بود.

واژه‎های کلیدی: شکستگی‎های مچ‎پا, تثبیت داخلی شکستگی, جااندازی باز شکستگی, نتیجه درمان