بررسی میزان تشکیل لخته در وریدهای عمقی پس از درمان غیرجراحی آسیب های مچ پا یا پا با گچ یا آتل کوتاه

۹۵پیش زمینه: در مورد تجویز منظم داروهای ضدانعقاد برای جلوگیری از ترومبوز ترومبوپروفیلاکسی در بیمارانی که به صورت غیرجراحی با گچ یا آتل کوتاه پا درمان می شوند، توافق نظر وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان بروز ترمبوز رگ های عمقی در این بیماران و لزوم انجام ترومبوپروفیلاکسی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، ۹۵ بیمار دچار پیچ خوردگی مچ پا یا شکستگی با ثبات پا یا مچ پا که تحت درمان گچ گیری بودند، از نظر تشکیل ترومبوز وریدی اندام تحتانی بررسی شدند. روزهای ۷ تا ۱۴ پس از شروع درمان، سطح D-dimer اندازه گیری شد. اگر سطح D-dimer بالاتر از µg/ml ۰/۲ بود، نتیجه تست مثبت و بیمار تحت بررسی با سونوگرافی داپلر قرار گرفت تا تشکیل ترمبوز رگ های عمقی بررسی گردد. همچنین تاثیر عوامل مستعد کننده در تشکیل ترمبوز رگ های عمقی بررسی گردید. یافته ها: از ۹۵ بیمار، ۴۶ نفر دارای حداقل یکی از عوامل مستعد کننده بروز ترمبوز رگ های عمقی بودند. در ۲۱ بیمار (۱/۲۲%) آزمون D-dimer مثبت بود. سونوگرافی داپلر نشان داد که در ۳بیمار ترمبوز رگ های عمقی تشکیل شده بود. همچنین بین افزایش احتمال بروز ترمبوز وریدی و وجود عوامل مستعد کننده متعدد (≥۳) ارتباط آماری معناداری وجود داشت (۰۱/۰=p). نتیجه گیری: ترمبوز رگ های عمقی عارضه شایع به دنبال گچ گیری زیر زانو نیست و پروفیلاکسی روتین در مواردی که بیمار کمتر از سه عامل مستعد کننده دارد، ضروری نمی باشد.

Keywords:

ترمبوز رگ های عمقی , بی حرکتی , آسیب های مچ پا , آسیب های پا