نگین بینش - کارشناس ارشد مدیریت در سوانح طبیعی ، دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران

تجربیات گذشته نشان داده است که در بسیاری از موارد، سرپناه های موقت ایجاد شده پس از زلزله بیش از مدت زمان مورد نظر توسط آسیب دیدگان مورد استفاده قرار گرفته، و بعضا توسط افراد سودجو اشغال گشته اند. حتی پس از اتمام دوران اسکان موقت و انتقال سرپناه ها به خارج از محلسکونتگاه، مشکل آلودگی مکان در اثر به جای ماندن پی های بتنی و دیگر نخاله های باقی مانده از تأسیسات و زیرساختهای نصب شده در محل وجود دارد. به علاوه پس از برچیده شدن سکونتگاه های موقت، همواره این سؤال وجود دارد که چگونه می توان از این سرپناه های ساخته شده استفادهنمود تا بخشی از هزینه های به هدر رفته، بازیافت شده و از پیامدهای منفی ایجاد مسکن موقت، تا حدی کاسته شود؛ که از جمله اقداماتی که به طور معمول در این باره صورت می گیرد، می توان جداسازی قطعات سرپناه های موقت و فروش یا ذخیره آنها برای سوانح آتی، و یا بازیافت و استفاده مجدد برای استفاده در دیگر کارکردهای جامعه را نام برد . این مقاله به بررسی پیامدهای زیست محیطی ایجاد سکونتگاه موقت پس از وقوع زلزله پرداخته و پس از مروری بر ادبیات تخصصی موضوع و نگاهی به برخی تجربیات پیشین در این زمینه، زمین لرزه لرستان را به طور خاص مورد بحث قرار داده و در انتها به نتیجه گیری و استخراج درسهای آموخته شده می پردازد

زمین لرزه، محیط زیست، سکونتگاه موقت، آلودگی