معصومه خدادادی - دانش آموخته کارشناسی آموزش و پرورش ابتدایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر

شخصیت فرزندان از همان دوره کودکی و خردسالی ، تکوین می یابد و ابزارها و شیوه های گوناگونی در جهت تربیت فرزند از نظر شخصیت پدر، مادر و اطرافیان در علوم تربیتی و به خصوص در متون دینی وجود دارد و از آنجایی که موضوع دین ، رفتارهای اختیاری و ارادی افراد بشر می باشد، بنابراین راهکارهای تربیتی رفتاری و کنترل رفتار افراد نیز جزو حوزه مباحث دینی به حساب می آید. و به عبارتی موضوع دین ، هدایت و مهار رفتار و اعمال انسان ها در چارچوب دین می باشد و از این رو، قلمرو »دین « هدایت ، تربیت و تنظیم رفتار کودکان را نیز در برمی گیرد؛ زیرا تمام احکام دینی ، مبتنی بر مصالح و مفاسد است و هر یک از دستورات دین و تکالیف شرعی ، دارای آثار تربیتی است (اخلاقی ، ۱۳۸۹: ۵۰ ) تربیت دینی در گرو پرورش فرهنگ و شناخت اخلاقی ، از آن رو ارزشمند است که متربی را یاری می کند تا بطور مستقل رفتارهای درست را از نادرست تمیز دهد و وظیفه ی اخلاقی خود را در موقعیت های مختلف باز شناسد. پرورش فضایل و از میان بردن رذایل یا همان توانایی عمل به شناخت اخلاقی بدین معناست که ، دانش آموز پس از تعلیم و تشخیص به وظیفه ی خود عمل کند و تحت تاثیر بازدارنده های درونی و بیرونی قرار نگیرد. تربیت دینی یعنی فعالیت های منظم و منطقی جهت تربیت ابعاد وجودی انسان در قالب دین به گونه ای که متربی به اصول عقاید، اخلاق و احکام شناخت و ایمان پیدا کند و این شناخت منجر به عمل پایدار در او شود. در این صورت دانش آموز به هدف تربیت دینی یعنی عبادت و بندگی خداوند خواهد رسید.

فرهنگ ، اخلاق، تربیت دینی و فرهنگ دینی