سید امیرحسین حسینی - ۱- کارشناس ارشد مهندسی عمران- دانشجو دکتری مدیریت رسانه – مدرس دانشگاه و عضو باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران – ایران
حمید مهری اربط - ۲- پژوهشگر و نویسنده شهرداری تهران - کارشناسی ارشد مدیریت دولتی گرایش تحول دانشگاه تهران پردیس فارابی –تهران– ایران

امروزه به دلیل هزینه های بالا ساخت و ساز و عدم توان اقتصادی مالکین بافت های فرسوده یکی از روش های نوسازی این بافت ،شراکت بخش های عمومی و خصوصی می باشد. نوسازی بافت های فرسوده شهری به عنوان یکی از اهداف و سیاست های دولت در برنامه های توسعه کشور (برنامه پنجم) محسوب می شود. از این رو مدیران و متولیان عرصه نوسازی با اتخاذ سیاست ها و برنامه هایی سعی در اجرایی نمودن اهداف برنامه پنجم توسعه شدند. در این راستا وزارت راه و شهرسازی و کشور در سطح کلان اقدام به تهیه طرحهای نوسازی و بهسازی برای شهرهای کشور نموده اند و تسهیلات در اختیار نهادی های مدیریتی ذیربط در سطح محلی جهت شروع فرایند کار نموده اند. امروزه در جوامع مترقی رویکرد سیاست گذاران از برنامه ریزی برای مردم در حال استحاله به برنامه ریزی در کنار مردم است. دلایل گرایش به چنین رویکردی را شاید بتوان در آثار و نتایج منفی حاصل از عدم توجه به نقش بهره وران در تصمیم گیری های متمرکز جستجو نمود. امروزه شراکت از مهمترین معیارهای موفقیت در برنامه ریزی محسوب میشود و بدون در نظر گرفتن اهمیت آن نمی توان امید چندانی به اثربخشی برنامه ریزی ها داشت. شهر تهران نیز مانند تمام شهرهای ایران از وجود بافت های فرسوده و ناکارآمد(۴۰۰۰ هکتار) رنج می برد و این امر مدیریت شهری را برآن داشته است که با ارائه الگوهای جدید با توجه به شرایط هر محدوده یا منطقه روش بهینه برای نوسازی تجویز نماید.

کلمات کلیدی: شراکت عمومی، شراکت خصوصی، نوسازی، بافت فرسوده