فاطمه وحدت آباجلو - کارشناسی علوم تربیتی،آموزگار،آذربایجان غربی؛ایران.
زهرا نوروزی گورانسراب - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی،آموزگار،اردبیل؛ایران.
احمد آرام دهنه - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی،آموزگار،گلستان؛ایران
الهه یاری - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی،آموزگار،آذربایجان شرقی؛ایران

بازی جزئی تفکیک ناپدیر از زندگی کودکان است. کودکان بیش از هر امر دیگر وقت خود را به بازی اختصاص می دهند. البته بازی مختص کودکان نیست بلکه بازی در تمام طول زندگی انسان مشاهده می شود منتها نوع بازی و مدت زمانی که افراد در سنین مختلف به آن اختصاص می دهند متفاوت است.بازی در رشد اجتماعی کودکان تاثیر چشمگیری دارد. کودکان اغلب برای اولین بار از راه بازی گروهی به ارزش کوذکان دیگر که بدون آنان بازی مقدور نیست پی می برند آنان یاد می گیرند که چگونه از طریق بازی یکدیگر را قبول داشته باشند. درباره قوانین بازی توافق کنندو گروهی به بازی بپردازند. مفهوم همکاری، پیروزی بر گروه رقیب، شکست، همچشمی و برتری طلبی اغلب در بازیهای جمعی و گروهی به رشد لازم می رسد. از طرف دیگر کودک در ضمن بازی با رفتار بزرگسالان و نقشی که خود او در آینده باید ایفا کند آشنا می شود و قدرت جسمانی-کلامی، ذهنی و استعداد خود در برقراری ارتباط با دیگران را گسترش می دهد.

بازی گروهی ،کودک،خانواده، کارگروهی